تحليل ساختاري داستان‌هاي «زن زيادي» و «الزوار» بر اساس نظريه ساختارگرايانه تودوروف و برمون

بدون عنوان

پيشرفت‌هاي نقد ادبي معاصر منجر به ايجاد مكتب ساختارگرايي با الهام از نظريات فردينان دو سوسور گرديد. در عصر حاضر تحليل ساختاري يكي از مهم‌ترين روش‌هاي تحليل داستان كوتاه به شمار مي‌آيد. ويژگي اين روش در آن است كه محقق پديده‌هاي گوناگون علم خود را به طور جداگانه و مستقل از يكديگر مورد مطالعه قرار نمي‌دهد بلكه همواره مي‌كوشد تا هر پديده را در ارتباط با ساير پديده‌هايي كه جزئي از آن‌هاست مورد مطالعه قرار بدهد. ساختارگرايي نظريه‌اي است كه به شناخت، مطالعه و بررسي پديده‌ها بر اساس قواعد و الگوهايي كه ساختار بنيادي آن‌ها را به وجود آورده مي­پردازد. نهضت ساختارگرايي با دستاوردهايي كه از فرماليست­ها كسب كرد، به روايت‌ شناسي اصالت عميقي بخشيد. اصطلاح روايت شناسي نخستين بار توسط تزوتان تودوروف به كار برده شده است. در اين مقاله دو داستان كوتاه «زن زيادي» نوشته جلال آل احمد و«الزوار» از يوسف ادريس انتخاب شده و هر يك بر اساس نظريات ساختارگرايانه تودوروف و برمون مورد تحليل قرار گرفته است و نشان مي­دهد كه ساختار روايي اين دو حكايت با نظريات اين دو ناقد ادبي منطبق است.

بدون چكيده