نوستالژي در شعر شهريار

نوستالژي، به معناي غم غرب و احساس حسرت نسبت به گذشته است. اين اصطلاح در ابتدا از علم پزشكي وارد حوزه روان شناسي شد و سپس به ادب يّات راه يافت. نوستالژي (غم غربت) ،به عنوان يكي از رفتارهاي ناخودآگاه فرد ،ذهن بشر را در طول تاريخ درگيرخود ساخته است. اين درد كهن از ديرباز، درون مايۀ بسياري از آثار ادبي را به خود اختصاص داده است و شاعران و هنرمندان در آثار خود به نحوي حسرت گذشته و دلتنگي حاصل از آن را با ابزارهاي زبان و تصويري شعر گوناگون بيان كرده اند. تغيير در شرايط و اوضاع فردي، اجتماعي ،سياسي و ... ،مي تواند موجب احساس دلتنگي و غربت در فرد بشود. غم غرب و اندوه ناشي از اوضاع نابسامان زندگي، غم از دست دادن عزيزان، يادآوري خاطرات دوران كودكي و در مجموع همه اتفاقاتي كه در زندگي فرد رخ مي دهد و به نوعي با ابعاد روحي و رواني او سر و كار دارند شامل نوستالژي مي شود. اين مقاله، پژوهشي دربارۀ پديدۀ نوستالژي به عنوان يكي از گونه هاي ادب غنايي درشعر شهريار است. پس از ريشه شناسي وتعريف اين اصطلاح با توجّه به نظرات مختلف ،به طور محوري تلاش شده است به اين سؤالات پاسخ بدهد : آيا نوستالژي در شعر شهريار نمود دارد؟ انواع نوستالژي در شعر شهرياركدامند؟ و شاعر به كدام يك توجّه بيشتري دارد؟ در اين مقاله، مؤلّفه هاي متعددي ازنوستالژي ازجمله: دوري از وطن ،دوري از معشوق، بازگشت به خاطرات كودكي و جواني،سپري شدن عمر، غربت دروني واز دست دادن اعضاي خانواده وعزيزان با ذكر نمونه هايي مورد بررسي قرار گرفته است.

this article has no abstract