تأثير نويز همهمه بر بازشناسي واكه‌هاي زبان فارسي در دو دهۀ چهارم و پنجم زندگي

ارتباطات كلامي روزمره تقريباً هيچ‌گاه در سكوت رخ نمي‌دهند. نويز همهمه به منزلۀ عاملي مداخله‌گر مي‌تواند به ايجاد اختلالات در درك گفتار منجر شود. واكه‌ها هستۀ هجا‌ها و كلمات هستند و خطاهاي واكه‌اي مي‌توانند به ايجاد اختلال در فرايند درك گفتار منجر شوند. بنابراين، مطالعۀ حاضر به بررسي تأثيرات سن، نسبت سيگنال به نويز، جنسيت و سطح تحصيلات بر بازشناسي واكه‌هاي زبان فارسي در دو دهۀ چهارم و پنجم زندگي پرداخت. پژوهش مشاهده‌اي ـ مقطعي حاضر بر روي 60 فرد بزرگ سال داراي شنوايي هنجار در محدودۀ سني 30 تا 49 سال (با ميانگين و انحراف معيار 6.23 ± 38.88 سال) از بين نمونه‌هاي در دسترس انجام شد. پس از انجام ارزيابي‌هاي شنوايي و گفتاري، بازشناسي واكه‌هاي زبان فارسي در حضور نويز همهمه و در نسبت‌هاي سيگنال به نويز صفر، 5 و10 بررسي شد. مقايسۀ امتياز بازشناسي شش واكۀ زبان فارسي در هر سه نسبت سيگنال به نويز تفاوت معني‌داري را نشان داد (0.001=p). همچنين، مقايسۀ امتياز بازشناسي واكه‌ها در سه نسبت‌ سيگنال به نويز در دو محدودۀ سني 30 تا 39 سال و 40 تا 49 سال معني‌دار بود (0.001=p)؛ اما تفاوت معناداري با جنسيت (0.991=p) و سطح تحصيلات (0.282=p) افراد يافت نشد. همچنين، در سه نسبت سيگنال به نويز صفر، 5 و 10 امتياز بازشناسي واكه‌هاي پيشين بهتر از واكه‌هاي پسين بود. پژوهش حاضر نشان داد كه با افزايش سن و كاهش نسبت سيگنال به نويز ميانگين امتياز بازشناسي واكه‌ها در حضور نويز همهمه به طور قابل توجهي كاهش مي‌يابد.