بررسي وجوه روايتي پادشاه و كنيزك مثنوي معنوي و روايت هاي مشابه بر پايه الگوي تزوتان تودوروف

روايت شاه و كنيزك، عطف توجه به مولفه هاي درون ساختاري و نظام فكري مولوي، بنيادي ترين روايت مثنوي محسوب مي شود. بي ترديد، مولوي اين روايت را از روايت هاي مشابه ديگر در ادب فارسي از جمله روايت فردوس الحكمه، نظامي عروضي در چهار مقاله، عطّار در مصيبت نامه و نظامي گنجه اي در اقبال نامه اقتباس كرده و با دخل و تصرف هاي منحصر به فرد خود، با بن مايه اي كاملا عرفاني، به شيوه اي بسيار نظام مند، گيرا و مؤثر بازتوليد كرده است. در اين پژوهش سعي شده است وجوه روايتي اين حكايت ها بر پايه ي نظريه تزوتان تودوروف بررسي گردد تا از اين رهگذر، مولفه هاي درون ساختاري حكايت ها كه موجب گسترش و حركت منطقي داستان ها مي شوند، نشان داده شوند و بدينوسيله عوامل بنيادين شكل گيري داستان ها مشخص گردند و در نهايت آشكار شود كه بسامد هر يك از وجوه روايتي در داستان ها به چه ميزان است كه اين مهم خود ساختار نهايي حكايت را نشان خواهد داد.