طراحي مدل همگرايي ملي اقوام در ايران

همگرايي ملي يكي از عوامل اصلي پايداري نظام‌هاي سياسي و اجتماعي و يكي از اهداف و حوزه‌هاي اصلي جامعه‌پذيري سياسي در همه‌ي نظام‌هاي سياسي است كه نقش اساسي در ثبات حاكميت و هم‌چنين توسعه و پيشرفت ملت‌ها در فضاي كشور خود و حتي فراتر از آن در محيط بين‌المللي را دارد. پژوهش حاضر با بهره‌گيري از روش تئوري داده‌بنياد و با هدف دستيابي به مدلي براي همگرايي ملي اقوام در ايران متناسب با مقتضيات كشور اجرا شده است. براي اين منظور، طي برگزاري مصاحبه‌هاي اكتشافي با 14 نفر از خبرگان علمي و اجرايي كشور، مدل همگرايي ملي اقوام در ايران طراحي شد. مدل طراحي شده شامل پنج بعد اصلي «شرايط علي بروز همگرايي اقوام»، «بستر شكل‌گيري همگرايي اقوام»، «راهبردهايي براي همگرايي اقوام»، «عوامل مداخله‌گر در همگرايي اقوام» و «پيامدهاي همگرايي اقوام» مي‌شود كه هر يك از آنها، ابعاد، اجزا و عناصر تشكيل‌دهنده‌ي همگرايي ملي اقوام را نشان مي‌دهد.