بررسي نقش مشاركت اجتماعات محلي در توسعه‌ پايدار اجتماعي شهرها (مطالعه موردي: محله‌ سنگلج تهران)

محله‌ها از عناصر مؤثر تشكيل‌دهنده‌ حيات اجتماعي شهري به شمار مي‌روند. در مباني نظري مرتبط با توسعه محله‌اي نوين، اهميت مشاركت ساكنين محله، در قالب الگوهاي برنامه‌ريزي فرآيندگرا و تعامل‌محور مورد تأكيد قرار گرفته است. برنامه‌ريزي اجتماعات محلي با تكيه بر ديدگاه پايين به بالا مؤيد توانمندسازي، افزايش سرمايه‌هاي اجتماعي و مشاركت جمعي ساكنين محلات است. هدف اين پژوهش، بررسي نقش مشاركت اجتماعات محلي در توسعه‌ پايدار اجتماعي محله‌ سنگلج تهران است. روش تحقيق به صورت توصيفي – تحليلي و نوع آن كاربردي است. شيوه‌ گردآوري اطلاعات، از طريق پرسشنامه و پيمايشي صورت گرفته است. نمونه‌گيري به صورت هدفمند بوده و از 7075 خانوار ساكن در محله، 400 سرپرست خانوار با استفاده از فرمول كوكران براي پرسشگري انتخاب شدند. در نهايت نتايج حاصله از طريق نرم‌‌افزار SPSS تجزيه وتحليل شدند. نتايج به دست آمده نشان داد كه بين حس تعلق و مدت اقامت در محله و ميزان مشاركت در پايداري اجتماعي محله رابطه معناداري وجود دارد. همچنين؛ شاخص‌هاي حس تعلق به محله، اعتماد بين ساكنين محله، بهسازي و نوسازي بافت فرسوده‌ محله و رضايت از محله ؛ به ترتيب با ارزش عددي 0.212، 0.771، 0.338 و 0.143 داراي ارتباط مستقيم و نيز شاخص‌هاي شركت در فعاليت جمعي، توجه به منافع ساكنين محله، همگرايي اجتماعي ساكنان و مشاركت ساكنان ؛ به ترتيب با ارزش عددي 0.171، 0.234، 0.185 و 0.027 داراي ارتباط غير مستقيم با پايداري اجتماعي محله هستند.