تأثير مؤلفه‌هاي معنايي، رفتاري و كالبدي حس مكان در رضايتمندي سكونتي

تبلور حس مكان نيز بر ارزش ها، نگرش ها و به ‌ويژه رفتار فردي و اجتماعي افراد در هر مكان مؤثر است. بنابراين پرداختن به اين موضوع در مجتمع هاي مسكوني از اهميت بالايي برخوردار است. هدف اين پژوهش شناسايي درصد تأثير مؤلفه‌هاي حس مكان به عنوان عامل ارتقاي كيفيت محيط زندگي است. روش تحقيق اين پژوهش از نوع تحليل محتوا و گردآوري اطلاعات به شيوه استنادي كتابخانه اي به همراه پيمايش ميداني است. قلمرو پژوهش مجموعه نظريات مطرح در رابطه با حس مكان از سال 2016 -1997 ميلادي است. روش آماري در كسب داده ها نيز براساس تحليل محتوا و با بهره گيري از نمونه گيري هدفمند بوده است. روش تحليل داده ها نيز از نوع كيفي كمي است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد، حس مكان عامل ارتقاي كيفيت محيط زندگي در تأمين رضايتمندي ساكنين مجتمع هاي مسكوني مؤثر است. بر اساس نظرات متخصصين پيشين، حس مكان؛ به كمك عواملي همچون، عناصر كالبدي، رفتاري و معنايي مختص هر مكان حاصل مي شود و بر اين اساس براي رسيدن به حس مكان، مؤلفه ادراكي معنايي (ذهني) 5.37%، مؤلفه رفتاري (ذهنيعيني) 5.32% و مؤلفه كالبدي (عيني) 0.30% اهميت دارند. ولي طبق پيمايش ميداني و مصاحبه با متخصصين و پژوهشگران حاضر، مؤلفه‌هاي عيني به ميزان 8.38%، مؤلفه‌هاي ذهني 6.34% و مؤلفه هاي رفتاري 6.26% در ايجاد حس مكان مؤثرند. بنا به نتايج كسب‌ شده از نظرات پژوهشگران پيشين و حاضر، مشخص شد كه هر سه عامل عيني، ذهني و رفتاري به‌ طور همطراز و حدودا يك سوم مقولات تشكيل دهنده عوامل حس مكان در ارتقاء كيفيت محيط زندگي و تحقق رضايتمندي سكونتي را در بر مي گيرند.