بازنگري به مفهوم بام سبز در مسكن معاصر به منظور ارتقاءسطح زندگي و كيفيت محيط زيست (مطالعه موردي: شهر تهران)

امروزه در ايران، احداث حياط هاي زيبا به دلايل گوناگون مورد بي توجهي بيشتر طراحان و معماران قرار گرفته است. به دليل نياز ساكنين به فضاي سبز و حياط، از بام سبز به جهت نيل به فضايي چون حياط استفاده شده و بام سبز از مفهوم اصلي خود در شهر تهران فاصله گرفته است. لذا مي بايست اين فضا را به عنوان يكي از اركان اصلي توسعه پايدار در شهر در نظر گرفت تا بتوان به اهداف اصلي ساخت اين گونه بام ها نزديك شد. در اين پژوهش كه از لحاظ ماهيت، رويكرد كاربردي دارد و از منظر روش شناسي، توصيفي تحليلي است، در ابتدا از «روش اسـنادي» بـراي مطالعـه مباني نظـري استفاده شد. سپس پرسشنامه هايي در اختيار معماران و شهرسازان در خصوص محدوديت هاي اجرايي و ميزان كارآيي بام هاي سبز حال حاضر، در تهران قرار گرفت كه براي تعيين اعتباريابي پرسشنامه از SMARTPLS2 استفاده و به جهت اولويت بندي داده ها از آزمون فريدمن در نرم افزارSPSS  استفاده شد. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه مهم ترين عامل تأثيرگذار بر اجراي بام سبز منطبق با اصول زيست محيطي، نگرش معماران و شهرسازان بر بام سبز است. اين مهم نشان از آن است كه نگرش معماران و شهرسازان در شهر تهران به اجراي بام سبز كمترين انطباق را با رويكردهاي زيست محيطي در شهر تهران دارد و به دلايل مختلفي، در نهايت راهكارهايي به منظور به حداقل رساندن محدوديت ها ارائه شد.