ظرفيت دانش‌هاي بومي شترداران در توسعه همساز با محيط (مورد: روستاي حسن‌آباد دامغان)

امروزه در ادبيات توسعه، پارادايم‌هايي نظير توسعه روستايي درون زا، معيشت پايدار روستايي، توسعه پايدار و پساتوسعه، كاربرد دانش بومي در توسعه جوامع، به ويژه جوامع محلي داراي طرفداراني است. از اين رو توجه به اين موضوع، شناسايي چارچوب و روش شناختي متناسب آن، اهميت فراواني يافته است. دستيابي به توسعه همه جانبه پايدار، نيازمند استفاده از تجارب چند هزار ساله پيشينيان؛ و به عبارتي مادر دانش رسمي است. شترداران همانند ديگر جوامع بومي از دانش‌هاي بومي ارزشمندي برخوردارند كه تاكنون كمتر مورد توجه بوده است. در اين تحقيق، دانش بومي شترداران حسن آباد دامغان، به عنوان مهم‌ترين روستاي شتردار شهرستان دامغان به روش ميداني مورد بررسي قرار گرفته است؛ با روش نمونه گيري گلوله برفي افراد مورد مطالعه انتخاب شدند؛ از تكنيك‌هاي مشاهده مشاركتي، مشاهده آزاد و مصاحبه نيمه ساختار يافته استفاده شد. مقاله بخشي از دانش بومي شترداران روستاي حسن آباد را بررسي كرده است كه در حال فراموشي است ولي مي‌تواند به عنوان مكمل دانش رسمي يا نوين مورد توجه قرار گيرد. نتيجه نشان مي‌دهد كه دانش بومي منطقه ظرفيت زيادي جهت تداوم روند توسعه همساز با محيط دارد و مي‌تواند در گسترش دانش رسمي توسعه منطقه مورد استفاده قرار گيرد.