سازگاري‌هاي ساختاري پيچك ايراني، گونه در معرض خطر سواحل شمالي ايران

هدف از اين مطالعه مشخص كردن سازگاري هاي ساختاري در سه جمعيت از پيچك ايراني در سواحل استان مازندران است كه تحت تاثير تنش هاي محيطي شديد منطقه ساحلي، جمعيت هاي آن به شدت رو به كاهش است. به طور كلي بافت كلانشيمي حلقوي، مزوفيل ايزوبيلاترال، استل از نوع آمفي فلوئيك سيفونوستل، فراواني لوله هاي شيرابه اي محتوي لاتكس، بلورهاي فراوان دروز و حضور بافت پريدرم در ريزوم را مي توان به عنوان مهمترين استراتژي‌هاي تشريحي گياه براي تحمل شرايط سخت محيطي معرفي كرد. جمعيت ساري در مقايسه با جمعيت هاي بابلسر و نور از بيشترين مكانيسم‌هاي ساختاري براي تحمل اكوسيستم ساحلي برخوردار بود. تفاوت‌هاي كمي در ويژگي‌هاي تشريحي مشاهده شده در سه جمعيت persicus Convolvulus به عنوان شواهدي بر تنوع فنوتيپيكي بالاي درون گونه‌اي است. اين تنوع درون گونه‌اي در ويژگي‌هاي مرتبط با تحمل تنش‌ها سبب سازگاري منطقه‌اي به شرايط مي‌شود و توانايي گياه را براي مقابله با تغييرات محيطي افزايش مي‌دهد.