رويكردي تعليمي بر مفهوم واژه عشق درگزيده اي از منظومه هاي غنايي قرن هاي هفتم تا نهم

اين پژوهش در پي بررسي واژه عشق در منظومه هاي غنايي هفتم تا نهم است و مساله اصلي آن پاسخ به اين پرسش است كه سرايندگان اين دوره زماني با مواجهه با واژه عشق چه توصيه اي براي مخاطبان خود داشته اند و يا ايشان را به تشويق يا تحذير رهنمون ساخته اند در اين ميان از مثنوي هاي عاشقانه محمد عصار تبريزي ، نزاري قهستاني و خواجوي كرماني و قاضي مسعود قمي ،امين احمد صافي وسليمي جروني بهره گرفته شده است وچنين مشخص مي شود كه در تعليم عشق شاعران مذكور بيشتر با ديد مثبت به واژه عشق نظر داشته اند و خوانندگان را به گذشت و دوري از منيت و كمال گرايي تشويق نموده اند .