ترامتنيت در شعر شاملو: نوانديشي در كاربرد مضامين كهن الگوها و اسطوره هاي ادبيات ايران و جهان در شعر «رُكسانا»

اشعار احساسي احمد شاملو بر خلاف اشعار اجتماعي او كه دغدغه‌ها و اوضاع اجتماعي و سياسي جامعه را بيان مي كند، به بيان احساسات و احوالات شخصي وي ميپردازد. در اين دسته از اشعار مي توان تأثيرپذيري و بهره گيري از كهن الگوها، روايتهاي مرسوم و اسطوره‌هاي ادبيات ايران و جهان را مشاهده كرد كه در درجه اول شعر را متأثر از ادبيات شرق و غرب نشان مي دهد ولي مبتني بر نوگرآيي، آشنايي زدايي و خلق فضاي فراواقعي (سئورال) و وهم انگيز است كه نشان مي دهد كه شاعر چگونه با چيره دستي و با ذهنيتي نو انديش و خلاقانه از فضاي سنتي ادبيات كلاسيك فاصله گرفته و فضا و مضامين جديدي را خلق نموده است. در اين جستار سعي شده با بهره گيري از نظريات ژرار ژنت پيرامون نقد بينامتني (ترامتني) شعر بلند «رُكسانا» از لحاظ تأثيرپذيري شاعر از كهن الگوها و روايتهاي متون ادب فارسي و جهان و چگونگي خلق فضا و مفاهيم جديد مورد نقد و بررسي قرار گيرد و تأثيرپذيري و سپس خلق نوآورانه فضا، مضامين، ساختار شعري، و روايتهاي جديدي كه به بيان احساسات وي ختم مي شود با رويكردهاي پنج گانه ژنت تطبيق و بررسي شود. اين تحقيق با مطالعه روابط ترامتني در شعر «رُكسانا» سعي دارد دريچه جديدي به خوانش و شناخت جهان بيني انديشه هاي شعري در اشعار احساسي احمد شاملو بگشايد.