اثربخشي مشاورۀ گروهي مبتني بر معنويت بر روابط مثبت با ديگران و پذيرش خود در دختران بعد از طلاق والدين: مطالعۀ آزمايشي

سابقه و هدف: طلاق والدين يكي از رويدادهاي تنش زا و استرس آور براي فرزندان است و آنان را در معرض مشكلات روان‌شناختي متعددي قرار مي دهد و در اين ميان مداخلۀ معنوي مي‌تواند به سازگاري، بهبود روابط ميان‌فردي و در نهايت توانمندسازي اين قشر از دختران منجر گردد. ازاين‌رو پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي مشاورۀ گروهي مبتني بر معنويت بر روابط مثبت با ديگران و پذيرش خود در دختران، بعد از طلاق والدين انجام شده است. روش كار: پژوهش حاضر از نوع نيمه‌تجربيِ دو گروهي بود. جامعۀ آماري همۀ دختران 12 تا 16 ساله‌اي بودند كه والدينشان از هم جدا شدند و در سال تحصيلي 97-1396 در مدارس شهر كرج مشغول به تحصيل بودند؛ از ميان اين افراد، تعداد 20 نفر به شيوۀ نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و در دو گروه آزمايش و كنترل (هر كدام 10 نفر) به‌طور تصادفي جايگزين شدند. آزمودني‌هاي گروه آزمايش در هشت جلسۀ دو ساعته به‌صورت گروهي مداخلات را دريافت كردند، درصورتي‌كه گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. بلافاصله بعد از اتمام جلسات درماني، پس‌آزمون از نمونه‌ها گرفته شد. براي گردآوري داده‌ها از پرسش‌نامۀ بهزيستي روان‌شناختي ريف استفاده شد. اطلاعات به‌دست‌آمده نيز با روش‌هاي آمار توصيفي و تحليل كوواريانس چندمتغيّري (MANCOVA) تحليل شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله هيچ‌گونه تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند.يافته‌ها: بر اساس نتايج به‌دست‌آمده، مشاورۀ گروهي مبتني بر معنويت در افزايش روابط مثبت با ديگران و پذيرش خودِ دختران، بعد از طلاق والدين تأثير معناداري داشت (P 0/05 ).نتيجه‌گيري: با توجه به يافته هاي موجود، به نظر مي‌رسد كه مداخلۀ معنوي بر افزايش روابط مثبت با ديگران و پذيرش خودِ دختران بعد از طلاق تأثير دارد. ازاين‌رو، مي توان با برنامۀ مشاورۀ گروهي مبتني بر معنويت براي بهبود و ارتقاي بهزيستي روان‌شناختي آنان اقدام عملي نمود.