بررسي وجهيت روشي در بازنمود تجويزي و توصيفي بودن چهار دستور زبان فارسي

.مقاله حاضر به بررسي ساخت بينا فردي با محوريت وجه ، درمبحث صفت در چهار كتاب دستور زبان فارسي خيامپور،دستور زبان فارسي انوري،دستورزبان فارسي مشكوه الديني و ساخت زبان فارسي خسرو غلامعلي زاده در چارچوب دستور نظام مند هليدي به فرانقش بينا فردي مي پردازد . و هدف آن است تجويزي و توصيفي بودن گزاره ها را به كمك وجه نمايان سازد. روش به كار رفته در اين پژوهش ، روش تحليلي است. در تقسيم بندي اقسام دستور از حيث بايدي و نبايدي، آن را به تجويزي و توصيفي تقسيم كرده اند و تشخيص اين دو از راه بررسي وجه در متن ممكن است از اين منظر بررسي وجه فعل به درستي مي تواند ما را به نوع نگاه نويسندگان به امر دستور رهنمون باشد . در هر چهار كتاب وجه اخباري بيشترين بسامد را به خود اختصاص داده است واين نشان از آن دارد كه مولفان كوشيده اند اصول زبان فارسي را به شكل مدون و منظم ارائه دهند.با توجه به ميزان كاربرد وجه التزامي در چهار كتاب مي توان گفت عبدالرسول خيامپور با داشتن بالاترين بسامد آماري در وجه التزامي از نوع بايدي تجويزي بودن دستور خود را ثابت نموده است.