مديريت تعارض ميان فردي در شاهنامه

يكي از محورهاي اساسي و مهم رفتارسازماني، تعارض ميان افراد است كه به دلايل متعدد از جمله اختلاف در احساسات، اهداف، خواسته ها و ارزشها ما بين افراد به وجود مي‌آيد كه « مديريت تعارض»، يكي از رويكردهاي مهم رفتار‌سازماني، در صدد كنترل و كاهش اين تعارضات، راهكارهايي پيشنهاد مي‌دهد. شاهنامه فردوسي، به عنوان اثر بي‌بديل حماسي، اگر در چند خصيصه بارز خلاصه شود، مسلماً مهم‌ترين خصيصه اش «تضاد و كشمكش» و تبعات مثبت و منفي حاصل از آن كه به مثابه بن‌مايه اي عميق، بر سراسر داستان‌هاي اين اثر هنري سايه افكنده است، خواهد بود. در اين مقاله كوشيده ايم ابتدا تعارضات ميان‌فردي موجود در شاهنامه را استخراج و با بازگشايي و انطباق اين موارد با اصول و معيارهاي علم مديريت تعارض ، زمينه فراهم آمدن هدف مورد نظر را تسهيل نمائيم. در اين مقاله به بررسي ديدگاه‌هاي مديريتي فردوسي پرداخته و به اين نتيجه رسيده ايم كه فردوسي با تبحر خاص يك مدير مدرن، با اصول و نمود اين علم كاملاً آشناست و در صدد است تا بهترين تصميمات را در موقعيتهاي مختلف، اتخاذ و اجرايي كند و با احاطه كامل بر اوضاع حاكم، افراد را با توجه به نيازشان برانگيزد و در شرايط به ظاهر مشابه، تصميمات متفاوت و متناسب بگيرد. هدف اين تحقيق ، نشان دادن ديدگاه‌هاي در خور توجه و برجسته فردوسي و ارائه راهكار و شيوه‌هاي مبتني بر كنترل و حل تضادها و تعارضات ميان‌فردي پيشامده در شرايط گوناگون است كه مي‌تواند الگويي قابل ملاحظه براي مديران امروزي باشد.