همبستگي سبك ‌هاي رهبري با رضايت شغلي و ميزان شادكامي در كاركنان بهداشت و درمان صنعت نفت

زمينه و هدف: ركن اصلي رشد و توسعه هر جامعه اي نيروي انساني ماهر و متخصص آن جامعه است و در اين ميان رهبران سازمان مهمترين نقش و بيشترين تأثير را در فرايند سازماندهي امور، دارا هستند. هدف از اين مطالعه، تعيين همبستگي سبك هاي رهبري با رضايت شغلي و ميزان شادكامي در كاركنان بهداشت و درمان صنعت نفت بود. روش پژوهش: تحقيق حاضر يك مطالعه كاربردي و از نوع تحليلي مي باشد و به صورت مقطعي در سال هاي 1395-1394 انجام گرفته است. جامعه پژوهش كاركنان بهداشتي درماني بهداري صنعت نفت استان هاي مركزي و لرستان (290 نفر) بودند كه نمونه گيري به صورت سرشماري انجام پذيرفت. ابزار جمع آوري داده ها پرسشنامه بود. داده ها پس از جمع آوري وارد نرم افزار SPSS 20 شد و به منظور تجزيه و تحليل متغيرهاي تحليلي از آزمون ضريب همبستگي پيرسون استفاده گرديد. يافته ها: براساس يافته ها، سبك رهبري رابطه گرا (22/04±66/15)، سبك رهبري غالب بود كه با رضايت شغلي (32/49±176/58) كاركنان توانبخشي، درماني و مراقبتي بهداري صنعت نفت مركزي و لرستان همبستگي معنا داري داشت (r = 0.579, p 0.01). نتيجه گيري: سبك رهبري رابطه گرا، همبستگي مستقيمي با رضايت شغلي كاركنان داشت. لذا توجه بيشتر به سبك رهبري رابطه گرا به منظور افزايش رضايت شغلي كاركنان و نيز پژوهش بيشتر جهت تعيين سبك رهبري مناسب در محيط هاي كار و تلاش در جهت ارتقاء آن توصيه مي شود.