بررسي رابطه بين تعامل پزشك- پرستار و حوادث ايمني بيمار در بيمارستان اميرالمؤمنين تهران

زمينه و هدف: ارتباط پزشك و پرستار شامل تعامل متقابل بين آن ها براي دستيابي به يك هدف مشترك درماني يعني ارتقاي وضعيت سلامتي و ايمني بيمار است. مطالعه حاضر با هدف بررسي رابطه بين تعامل پزشك پرستار و حوادث ايمني بيمار در بيمارستان اميرالمؤمنين تهران انجام گرفت. روش پژوهش: مطالعه كاربردي حاضر به صورت مقطعي و تحليلي در سال 1396 انجام گرفت. جامعه پژوهش در برگيرنده كليه پزشكان تمام وقت و پرستاران شاغل در بيمارستان اميرالمؤمنين تهران بودند و 186 پرستار با روش نمونه گيري در دسترس و 45 پزشك تمام وقت به صورت سرشماري به عنوان نمونه پژوهش تعيين شد. اطلاعات از طريق پرسشنامه 4 قسمتي شامل اطلاعات جمعيت شناختي، ديدگاه پزشكان نسبت به رابطه پزشك پرستار، ديدگاه پرستاران نسبت به رابطه پزشك پرستار و حوادث ايمني بيماران جمع آوري شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 22 و آزمون دقيق فيشر انجام گرفت. يافته ها: 45 پزشك (100/00 درصد) و 174 پرستار (93/54 درصد) با تكميل پرسشنامه در پژوهش شركت نمودند. بر اساس ديدگاه پزشكان، رابطه بد، متوسط و خوب پزشك پرستار به ترتيب 8/9، 80/0 و 11/1 درصد و بر اساس ديدگاه پرستاران اين ميزان به ترتيب 6/9، 74/7 و 18/4 درصد به دست آمد. در 10 مورد از حوادث، رابطه معناداري ميان وضعيت رابطه پزشك پرستار و حوادث ايمني وجود داشت (P 0/05). نتيجه گيري: حوادث ايمني بيمار مي تواند با نوع تعامل بين پرستاران و پزشكان در ارتباط باشد؛ بنابراين بهبود تعامل پرستاران و پزشكان به عنوان يكي از عوامل تأثيرگذار گزارش شده است و لازم است ارتقاء ايمني بيماران مورد توجه بيشتري قرار گيرد.