بررسي تطبيقي و تحليل ساختاري سفرنامه‌هاي عتبات عاليات سِفر عشق و ملك ري

شايد بتوان گفت كه مقصود ساختارگراها از شكل يك اثر ادبي، فرم ظاهري شعر يا داستان يا هر نوع نگارشي كه با محتواي ادبي ديده مي‌شود؛ نيست. بلكه آنان به صورت و فرم در يك اثر ادبي دقت مي‌كنند. توجه به هر عنصر در ارتباط با عناصر ديگر مي‌تواند يك ساختار منسجم در اثر ادبي به وجود بياورد، به شرط آن‌كه هر يك از عناصر وظايف خود را در اثر انجام داده باشند. سرزمين‌ عراق‌ و زيارت قبور ائمه شيعه در شهرهاي كربلا و نجف و ساير شهرهاي مقدس عـراق كه‌ اصطلاحاً ‌«عتبات» ناميده‌ مي‌شود موضوع بررسي تطبيق از منظر ساختاري در اين مقاله است؛ كه دو سفرنامه سِفرعشق نوشته رضا احساني و ملك ري نوشته علي اكبر كاظمي‌گرجي مورد ارزيابي قرار گرفته است. هدف از تطبيق دو سفرنامه بيان توجه ادبي در سفرنامه هاي نوشته شده بعد از انقلاب است كه البته ميان همه‌ي سفرنامه‌ها ديده نمي شود. بررسي‌هاي انجام شده در سفرنامه‌هاي فوق نشان مي‌دهد كه اين نوشته‌ها به لحاظ فرم ساختاري در مبحث زباني، وجوه اشتراك زيادي داشتند؛ با اين تفاوت كه هر دو سفرنامه‌در مبحث دستوري متقاوت و قوي‌ عمل كرده اند. هر دو سفرنامه‌ي فوق به وجه‌ي ادبي در نگارش سفرنامه توجه كرده اند.