مدلسازي عوامل مديريتي مؤثر در الگوي مقررات گذاري و نظارت بر صندوق‌هاي بيمه اجتماعي كشور

زمينه و هدف: در راستاي دستيابي به اهداف تأمين اجتماعي و نظام سلامت، ارتقاي سطح كارآمدي صندوق هاي بيمه اجتماعي ضرورت دارد. بدين منظور چالش هاي بهبود تنظيم گري در اين صندوق ها لازم است تعيين و مرتفع گردند. از اين رو هدف مطالعه حاضر شناسايي چالش هاي كليدي تنظيم گري و مدلسازي شبكه عوامل مؤثر مديريتي بر آن بود. روش پژوهش: اين پژوهش يك تحقيق آميخته با تقدم بخش كيفي است كه در بخش كيفي از روش مرور سيستماتيك و تحليل مضمون با نرم افزار MaxQDA 10و در بخش كمّي از روش مدلسازي ساختاري تفسيري و تحليل ميك مك بهره گرفته شد. گردآوري داده ها در بخش كيفي از طريق مرور اسناد و پژوهش هاي مرتبط و در بخش كمّي از طريق مراجعه به خبرگان منتخب با روش نمونه گيري هدفمند از طريق ابزار پرسشنامه انجام شده و 14 نفر از خبرگان حوزه بيمه هاي اجتماعي مورد نظرسنجي قرار گرفته اند. يافته ها: 9 عامل به عنوان چالش كليدي در تنظيم گري صندوق هاي بيمه اجتماعي شناسايي شده اند كه عبارتند از: 1 عدم ثبات مديريتي؛ 2 عدم شفافيت رويكرد بيمه اي در پوشش جمعيتي؛ 3 تعدد صندوق هاي بيمه اي؛ 4 گسيختگي در سازماندهي صندوق ها؛ 5 عدم جامعيت قوانين و مقررات؛ 6 ضعف مقام تنظيم گري؛ 7 ضعف سياستگذاري در مديريت منابع مالي؛ 8 ناهماهنگي در نظام تعرفه گذاري بيمه اي كشور؛ 9 پوشش بيمه اي مشاغل غير رسمي. كه با روش مدلسازي ساختاري تفسيري شبكه مضامين در يك مدل 4 سطحي ترسيم شد. نتيجه گيري: چالش هاي تنظيم گري صندوق هاي بيمه اجتماعي كشور، تركيبي از عواملي است كه نياز به شكل گيري رگولاتور واحد را جهت ساماندهي اين صندوق ها نشان مي دهد تا ضمن اصلاح ساختار مقررات گذاري و نظارت، بتواند با رويكردي جامع، بيطرف و تخصصي، متولي رفع چالش هاي كليدي در لايه هاي 4 گانه ي احصا شده در مدل حاصل از اين پژوهش شود.