شناسايي وتحليل مشكلات سيستمي در نظام نوآوري ملي ايران

نظام نوآوري ملي مجموعه‌اي از سازمان‌ها و نهادها در سطح ملي است كه در توسعه و انتشار علم وفناوري‌ مشاركت مي‌كنند وبه ايحاد فضاي نوآوري مي پردازند. دولت‌ها مي‌توانند در اين نظام سياست‌هاي نوآوري خود را تدوين و پياده‌سازي كنند. در رويكرد سيستمي، علاوه بر مشكلاتي كه هر كدام از اجزا در كاركرد خود دارند، گونه ديگري از مشكلات در ارتباط وتعامل ميان اجزا وجود دارد كه از آن به عنوان مشكلات سيستمي ياد مي‌شود. در تحقيق حاضر هدف، شناسايي مشكلات سيستمي نظام نوآوري ملي ايران است. به اين منظور، ابتدا با مرور ادبيات موضوع مدل مفهومي اجزا نظام نوآوري ملي در ايران ارائه مي‌شود، سپس در يك مطالعه ميداني با توزيع 350 پرسشنامه در ميان كارشناسان و خبرگان نوآوري كشور به كمك روش مدل‌يابي معادلات ساختاري به ارتباط و تأثيرگذاري اين اجزا بر روي يكديگر و كارايي نظام نوآوري ملي پرداخته خواهد شد. اجزا مدل نظام نوآوري ملي ايران شامل راهبرد‌هاي انتشار و انتقال فناوري، عناصر ساختاري، پيشران‌هاي نوآوري و چارچوب‌هاي قانوني و تنظيمي مي‌شود. يافته‌هاي اين تحقيق نشان مي‌دهد مهم‌ترين مشكل سيستمي نظام نوآوري ملي در ايران، اثربخش نبودن چارچوب‌هاي قانوني و تنظيمي بر پيشران‌هاي نوآوري است. شناسايي مشكلات سيستمي مي‌تواند به سياست‌گذاري‌هاي صحيح براي هر كدام از اين اجزا و در نهايت ارتقا كارايي نظام نوآوري ملي بينجامد.