اثربخشي معنادرماني بر معناي زندگي دختران بي‌سرپرست و بدسرپرست مستقر در مراكز شبه خانواده شهر تهران

مقدمه: نظر به اهميت اجراي مداخلات روان‌شناختي در كار با نوجوانان مستقر در مراكز بهزيستي و از آنجايي كه كسب معنا از مهمترين مولفه‌هاي سازگاري با بحران‌هاي پيش روي اين نوجوانان است، پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني بر معنا بر معناي زندگي دختران بي‌سرپرست و بدسرپرست مستقر در مراكز شبه خانواده انجام شده است. روش: دراين پژوهش نيمه آزمايشي از طرح دو گروهي پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل استفاده شده است. جامعه‌آماري پژوهش را كليه‌ نوجوانان دختر مستقر در مراكز شبه خانواده‌ شهر تهران در سال 1396 تشكيل داده‌اند. از بين دختران مستقر در مراكز شبه خانواده سي نوجوان دختر بر اساس ملاك‌هاي ورود به پژوهش و به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند و به همين شيوه در دو گروه آزمايش و كنترل، هر گروه پانزده نفر تقسيم شدند. در اين پژوهش از پرسشنامه معناي زندگي وانگ استفاده شده است. گروه آزمايش در دوازده جلسه نود دقيقه‌اي تحت درمان گروهي مبتني بر معنا قرار گرفتند و گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل كواريانس و نرم‌افزار SPSS23 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج: نتايج تحليل كواريانس نشان داد، روش درماني مبتني بر معنا در گروه آزمايش بر متغيرهاي وجود معنا و جستجوي معنا تاثير معناداري داشته است و نمرات پس‌آزمون گروه آزمايش نسبت به پيش‌آزمون در مقايسه با گروه كنترل افزايش يافته داشته است بحث و نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش نشان داد، درمان مبتني بر معنا بر افزايش وجود معنا و جستجوي معنا در نوجوانان دختر مستقر در مراكز شبه خانواده موثر بوده است. براين اساس و با در نظر داشتن اينكه فقدان معنا در زندگي، يكي از دلايل مهم عدم سازگاري و بروز مشكلات روان‌شناختي در نوجوانان است، مي‌توان نتيجه گرفت كه بهره‌گيري از راهبردهاي معنايي منجر به كشف معناي زندگي و افزايش سطح سلامتي نوجوانان آسيب ديده مي‌گردد.