بررسي تأثير حلال مصرفي، خوراك ورودي و روش روغن‌گيري در تهيه عصاره استاندارد شده سيلي‌ مارين

مقدمه: گياه خارمريم (Silybum marianum) گياهي يكساله يا دو ساله بومي نواحي مديترانه اي است كه در سراسر دنيا به صورت كاشته شده يافت مي شود. عصاره تهيه شده از بذرهاي اين گياه براي درمان بيماري هاي كبد از زمان باستان مورد استفاده بوده است. تركيبات شاخص اين گياه دارويي تركيبات فلاونوليگناني هستند كه از سيلي بين به عنوان مهم ترين آنان ياد مي شود. هدف: هدف از اين مطالعه بررسي اثر انواع خوراك ورودي، نوع حلال مصرفي و نوع روش روغن گيري بذرها در فرآيند تهيه عصاره از بذر گياه خارمريم بوده است. روش بررسي: در اين مطالعه از روش استخراج با رفلاكس ساده جهت تهيه عصاره استفاده شد. طول مدت زمان استخراج براي تمام نمونه ها شش ساعت و دما نيز در C60° ثابت در نظر گرفته شد. انواع خوراك ورودي شامل دانه كامل آسياب شده، تفاله روغن گيري شده با حلال، تفاله روغن گيري شده به روش پرس سرد و پريكارپ جدا شده از بذرها تهيه و وارد سيستم استخراج شد. همچنين، سه حلال مختلف شامل: اتانول 80 درصد، متانول و متانول 80 درصد در نظر گرفته شد. عصاره هاي تهيه شده توزين شده و به منظور تعيين كمي مقدار سيلي مارين از دستگاه HPLC استفاده شد. نتايج: بر اساس داده ها، غلظت و مقدار سيلي مارين در عصاره هاي تهيه شده مقايسه شد. عصاره تهيه شده با خوراك بذر كامل و حلال متانول بيشترين مقدار ماده مؤثره را استخراج نمود در حالي كه بالاترين غلظت سيلي مارين در عصاره تهيه شده با خوراك ورودي پريكارپ بذر و حلال اتانول 80 درصد حاصل شد. نتيجه گيري: نتايج حاصل از اين مطالعه به خوبي نشان مي دهد، با استفاده از بذر كامل و حلال متانول مي توان مقدار بيشتري ماده مؤثره را استخراج نمود كه البته اين امر به قيمت ناخالصي بيشتر در عصاره خواهد بود.