ارزيابي اثر اورسوليك اسيد در مقايسه با ايبوپروفن و دگزامتازون در مدل سينوويوسيت براي استئوآرتريت در شرايط Ex Vivo

مقدمه: استئوآرتريت شايع ترين بيماري مفصلي در دنيا است و در گذشته به عنوان يك بيماري دژنراتيو مفصلي شناخته مي شد كه مشخصه آن تغيير شكل غضروف و ايجاد استخوان هاي جديد در لبه هاي مفصل بود. اما اين بيماري تنها يك بيماري دژنراتيو نبوده بلكه ناشي از يك پديده فعال بيومكانيكي، بيوشيميايي و سلولي مي باشد. درمان هاي رايج اين بيماري همراه با عوارض جانبي مانند بروز زخم هاي پپتيك، خونريزي دستگاه گوارش، مسموميت هاي كبدي و عوارض كليوي مي باشد. لذا برآن شديم اثرات احتمالي ضد التهابي اسيد اورسوليك، ماده مؤثره اصلي عصاره كلروفرمي گياه مريم گليSalvia officinalis L. را بر ميزان بيان سايتوكاين هاي پيش التهابي كه در استئوآرتريت مهم هستند، بررسي نماييم. هدف: هدف اصلي از اين تحقيق كاهش بيان سايتوكاين هاي پيش التهابي در مدلي شبيه استتئوآرتريت در شرايط exvivo مي باشد. روش بررسي: از سلول هاي THP-1 و سلول هاي سينوويوسيت به عنوان مدلي شبيه به بيماري استئوآرتريت استفاده كرديم. پس از تيمار سلول ها توسط LPS (افزايش بيان سايتوكاين پيش التهابي)، و سپس تيمار توسط اسيد اورسيليك انجام شد. از DMSO(دي متيل سولفو اكسايد) به عنوان حلال و شاهد منفي و از دگزامتازون و NSAID به عنوان شاهد مثبت استفاده شد. نتايج: اسيد اورسوليك با غلظت µg/ml 1 باعث كاهش بيان سايتوكارين هاي پيش التهابيTNF α, iL1 β, iL18, iNOS و COX2 در مدلي شبيه به استئوآرتريت مي شود. نتيجه گيري: نتايج به دست آمده از اين تحقيق نشان مي دهد كه اسيد اورسيليك از طريق كاهش بيان سايتوكارين هاي پيش التهابي در مدلي شبيه به استئوآرتريت مي تواند باعث روند بهبودي بيماري شود و براي اين منظور 70 بررسي آن در شرايط invivo توصيه مي شود.