گونه شناسي محدوديّت هاي حقّ دسترسي به وكيل در جرايم امنيّتي با تأكيد بر مرحلة پيش دادرسي ( مطالعة تطبيقي )

The Typology of Restrictions on the Right to ]Access to[ Counsel in Security Offenses with Emphasis on Pre-Trial Stage: Comparative Study

در سال هاي اخير، كشورها با به رسميّت شناختن حقّ دسترسي به وكيل در مرحلة پيش دادرسي كوشيده اند تا به اين حق، عينيّت بخشيده و جايگاه آن را در فرايند دادرسي كيفري مستحكم سازند. چنين حقّي در حقوق ايران دستخوش تغييراتي قرار گرفته و تاكنون قانونگذار در شناسايي كامل آن در مرحلة پيش دادرسي، به ديدة ترديد نگريسته است. امّا خوشبختانه در مادة 48 قانون آيين دادرسي كيفري مصوّب 1392 به رغم وجود برخي محدوديّت ها (محدويّت زماني يك ساعته)، اين حق در جرايم عادي به رسميّت شناخته شد. البته در اصلاحات 1394، محدوديّت در نظر گرفته شده از اين فراتر رفت و با نقض حقّ دسترسي به وكيل خويشْ انتخاب (تبصرة مادة 48 ) در جرايم عليه امنيّت داخلي و خارجي و نيز جرايم سازمان يافته، محدوديّت ديگري وارد سنّت حقوقي- قضايي ايران شد. نوشتار حاضر تلاش دارد تا با ابزار پژوهش تطبيقي (مقارنه اي) به اين پرسش ها پاسخ دهد: آيا ساير كشورها نيز ايجاد محدوديّت در دسترسي به وكيل در جرايم امنيّتي را ضروري ميدانند؟ به فرض پذيرش آن، اين محدوديّت ها كدامند؟ الگوي ارائه شده از اين محدوديّت ها عبارتند از: محدوديّت مطلق، محدوديّت زماني دسترسي به وكيل، نقض حقّ محرمانگي رابطة وكيل - موكّل و نيز عدم برخورداري از وكيل مستقل.

No Abstract.