مدل‌سازي عامل محور پارادايمي براي مواجه با عدم قطعيت و پيچيدگي در مسايل معماري و محيط

Agent-Based Modeling; a Paradigm to Deal with Complexity and Uncertainty in Architectural and Environmental Problems

تلاش براي توصيف عمل طراحي به‌عنوان فرآيند، ريشه در نظريه سيستم‌ها دارد. بنابراين اشاره مي‌شود كه بسياري از مسايل طراحي و برنامه‌ريزي محيطي از عناصر ناهمگوني ساخته شده‌اند كه در تعامل با يكديگر قرار دارند، داراي ويژگي‌هاي پيدايش هستند، در طول زمان ادامه پيدا مي‌كنند و با شرايط در حال تغيير سازگار مي‌شوند. ازاين‌رو طراحان و برنامه‌ريزان توجه ويژه‌اي به تفكر محاسباتي كرده‌اند. با وجود آن كه طي سال‌هاي اخير روش‌هاي مدل‌سازي محاسباتي و شبيه‌سازي موفقيت‌هاي زيادي را كسب كرده‌اند، اما همچنان بسياري از آنها در نمايش پديده پيدايش، ايجاد تعامل ميان عامل‌هاي ناهمگن و رويارويي با پديده‌هاي توزيع‌شده در طول زمان ناتوان باقيمانده‌اند. در چند سال اخير، پارادايم مدل‌سازي ‌عامل‌محور مورد توجه قرار گرفته است تا توصيفي از نحوه‌ رفتار اين گونه مسايل ارايه و نتايج متعدد بالقوه، در قالب طيف وسيعي از گزينه‌ها و پيش‌بيني آينده مورد بررسي قرار گيرد. هدف اين مقاله بررسي مدل‌سازي عامل‌محور و تبيين خطوط فكري اصلي آن در كاربردهاي معماري و بررسي شكاف‌هاي تحقيقاتي است. بدين‌منظور 203 مقاله مرتبط در بازه زماني 2001 تا 2016 بررسي شد. سپس مقالات براساس موضوعات مشترك گروه‌بندي شدند، و هر دسته تبيين شد تا وضوح بيشتري از چشم‌انداز پيشرو براي مطالعات آتي فراهم شود. مطالعات نشان داد كه استفاده از اين مدل‌ها مي‌تواند بينش‌هاي بيشتري در فرآيندهاي برنامه‌ريزي، طراحي و مداخلات محيطي فراهم آورد، همچنين بررسي خطوط اصلي فكري در كاربردهاي آن نشان مي‌دهد كه در اين حوزه طراحي مشاركتي ديگر مورد توجه طراحان نيست و ربات‌ها از زمينه‌هاي جديد و نوظهور اين حوزه هستند.

Attempts to describe what designers do by thinking of designing as a process, has its roots in systems theory. Many of design problems are made-up of heterogeneous elements, when interacting with each other; produce emergent properties, persistence over time, and adapting to changing circumstances. Hence, designers and planners have been widely paying attention to computational thinking. Despite the recent success of computational modeling and simulation methods, many of them remain incapable of illustrating the emergence phenomenon, highlighting interactions between heterogeneous agents and confronting distributed phenomena over time. Therefor in recent years, designers have shifted their focus into agentbased modeling paradigms in order to explain how to deal with such issues and to look at many potential results as options and future predictions. The aim of this paper is to review agentbased modeling, exploring the main applications in architecture and to investigate research gaps. For this purpose 203 related articles during the period from 2001 to 2016 had been surveyed, the following articles were grouped because of their common themes, Then each group explained to provide a better understanding of the prospects ahead for further studies on this modeling paradigm. Examination of the main lines of thought in its applications also indicates that collaborative design is no longer of interest to designers and robots are new and emerging area in this fields.