كليدواژه :
خودشناسي , روش تربيتي , تحليل مفهوم , وحدت مفهومي , معنا
چكيده فارسي :
خودشناسي به مثابه يك روش تربيتي در نگاه اول مفهومي بديهي و روشن به نظر مي رسد. اما اين مفهوم با چالش هايي در معنا رو به رو است. به اين معنا كه با دقت در معناي خودشناسي برداشت واحدي از آن حاصل نمي شود و اين مي تواند از لحاظ تربيتي مشكلاتي را در عمل ايجاد كند. هدف اين مقاله، تحليل مفهوم خودشناسي به عنوان يكي از روش هاي اساسي در تربيت به منظور رفع چالش هاي معنايي و ايجاد وحدت معنايي در آن است. به اين منظور از روش تحليل مفهومي استفاده شد. نتايج نشان داد به كمك عناصر معنايي مشترك كه ميان تعاريف و برداشت هاي مختلف از خودشناسي وجود دارد، مي توان به ميزان قابل توجهي به رفع تناقضات معنايي اين مفهوم دست يافت. بر اين اساس سه نوع خودشناسي مبتني بر ادراكات دروني فرد، مبتني بر ادراكات بيروني فرد و مبتني بر ادراكات مشترك دروني و بيروني فرد شناسايي و بر اساس سه رابطه ميان من و من، من و ديگري و من و ديگر چيز از يكديگر تفكيك شد. سپس معلوم شد كه در همه انواع خودشناسي چهار عنصر اساسي فاعل شناسا، نياز به خودشناسي، منبع رفع كننده نياز و تعامل وجود دارد. همچنين معلوم شد كه در جريان خودشناسي همواره موانعي چون تن آسايي فكري، ناتوانايي شناختي، فاصله ميان باور و عمل و عادات زيسته غلط وجود دارد. با ابتنا بر عناصر، روابط و موانع ياد شده باز تعريفي از خودشناسي به عمل آمد كه به نظر مي آيد علاوه بر شفافيت از جامعيت و مانعيت بيشتري برخوردار است. تعريف ياد شده به تسهيل و شفافيت كار تربيتي مربيان در بهره گيري از روش خودشناسي كمك خواهد كرد.
چكيده لاتين :
Self-knowledge as an educational method At first glance, the concept seems obvious. But the concept faces challenges in meaning. That is, precision in the sense of self is not a unified understanding of it and this can cause problems in practice in education. The purpose of this article is to analyze the concept of self as one of the basic methods of education in order to eliminate semantic challenges and create semantic unity in it. Conceptual analysis was used for this purpose. The results showed that with the common semantic elements that exist between different definitions and understandings of self, one can significantly achieve the semantic inconsistencies of this concept. Accordingly, three types of self-knowledge based on one's inner perceptions, one's outer perceptions, and one's inner and outer common perceptions were identified. In this way three types of self-knowledge separated into three relationships between: I and I, I and other, and I and other thing. Then it turned out that in all types of self, there are four essential elements: identifying agent, need for self, source of need, and interaction. It also turned out that there were always obstacles in self-knowledge such as intellectual disabilities, cognitive disabilities, distance between beliefs and practices and wrong living habits. Given the aforementioned elements, relationships, and barriers, a redefinition of self-knowledge has emerged that seems to be more comprehensive and precarious. The above definition will facilitate the transparency of the instructional work of educators in using self-knowledge.
