اثر بخشي آموزش مبتني بر رويكرد التقاط گرايي فني در تاب آوري و خودكارآمدي بيماران مبتلا به وسواس- بي اختياري هم ابتلا به افسردگي

هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي آموزش مبتني بر رويكرد التقاط گرايي فني بر افزايش تاب آوري و خود كار آمدي بيماران مبتلا به وسواس بي اختياري هم ابتلا به افسردگي بود. در اين مطالعه شبه تجربي، از بين 60 نفر از مراجعان يكي از كلينيك هاي روان پزشكي شهر تهران با تشخيص وسواس – بي اختياري، 24 نفر انتخاب شده، 12 نفر در گروه آزمايشي و 12 نفر در گروه دارو درماني جايگزين شدند. گروه ازمايش به مدت 12 جلسه تحت آموزش مبتني بر رويكرد التقاط گرايي فني قرار گرفتند. هر دو گروه در پيش آزمون و پس آزمون مقياس تاب آوري كانر و ديويد سون (2003) و مقياس خود كار آمدي عمومي (شرر و ديگران، 1982)  را تكميل كردند. نتايج تحليل كوواريانس نشان دادند كه آموزش بر مبناي رويكرد التقاط گرايي فني موجب افزايش خودكارآمدي بيماران وسواس – بي اختياري شده است (P 0/05) اما اين رويكرد در افزايش تاب آوري بيماران وسواس – بي اختياري تاثير معناداري نداشته است. يافته هاي اين پژوهش مي تواند در تلويحات كاربردي باليني رويكرد التقاط گرايي فني بر خود كار آمدي بيماران مبتلا به وسواس بي اختياري هم ابتلا به افسردگي موثر باشد