اثربخشي خانواده‌درماني شناختي– رفتاري بر اختلال شخصيت خودشيفته: مطالعۀ موردي

هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير درمان شناختي - رفتاري بر اختلال شخصيت خودشيفته است. روش پژوهش، تك موردي است و داده ها از طريق مصاحبۀ باليني و مداخلات صورت گرفته در جلسات درماني گردآوري شده اند. در اين پژوهش مرد 55 سالۀ مبتلا به اختلال شخصيت خودشيفته با روش شناختي رفتاري، درمان شده است. فرضيۀ اصلي پژوهش عبارت بود از اينكه استفاده از روش هاي شناختي رفتاري خانواده در بهبود و كاهش علائم اختلال شخصيت خودشيفته مؤثر است. فرايند درمان طي سي جلسه انجام پذيرفت. در جلسات درماني از روش هايي چون حل مسئله، خودبازبيني، مثبت نگري و بازسازي شناختي استفاده شد. يافته ها حاكي از آن بود كه بعد از گذشت 30 جلسه از درمان، كاهش محسوس علائم اختلال شخصيت خودشيفته با توجه به معيارهاي تشخيصي انجمن روان پزشكي آمريكا (2013) به چشم مي خورد. نتايج به دست آمده همۀ فرضيههاي پژوهش را تأييد كرد و نشان داد از آنجا كه رويكرد خانواده درماني شناختي رفتاري بر اين موضوع تأكيد مي ورزد كه اعضاي خانواده به طور همزمان بر يكديگر تأثير مي گذارند و از هم تأثير مي پذيرند، رفتار يك عضو خانواده، رفتارها، شناخت ها و هيجان هاي ديگر اعضاي خانواده را تحت تأثير خود قرار مي دهد. بر اساس نتايج اين مطالعه كاربرد روش هاي شناختيرفتاري خانواده در بهبود و كاهش علائم اختلال خودشيفته مؤثر است. مقايسۀ اين يافته ها با يافته هاي ديگر پژوهش در پايان مورد بحث قرار گرفته است.