نيازسنجي حمايت اجتماعي مادران كودكان درخودمانده

اختلال درخودماندگي، اختلالي است كه بر دامنۀ وسيعي از حيطه هاي رشدي كودك اثر نامطلوب مي گذارد و علاوه بر خود فرد، اطرافيان نيز به ميزان زيادي درگير مشكلات متعدد رفتاري كودك مي شوند. از اين رو، ارايه خدمات توان بخشي و حمايتي مي تواند در كاهش اين بار سنگيني كه بر دوش والدين است، تا حدودي موثر باشد. بررسي حاضر نيازهاي مادران كودكان درخودمانده به حمايت اجتماعي و توان بخشي فرزندانشان را مورد سنجش قرار داد. پژوهش حاضر به صورت توصيفي و جامعۀ آماري شامل تمامي مادران كودكان درخودمانده در مركز توان بخشي به آرا وابسته به دانشگاه شهيد بهشتي بود. نمونۀ مورد مطالعه شامل بيست و هفت نفر از مادران كودكان درخودمانده بود كه به شيوۀ نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامۀ نيازهاي خانوادگي محقق ساخته بود كه با استفاده از پرسشنامۀ نيازهاي خانوادگي سيكلوس و كرنز (2006) طراحي شده بود و توسط مادران تكميل شد. يافته هاي به دست آمده نشان داد كه بيشترين نياز مادران به داشتن اطلاعات دربارۀ فرايند آموزش و مشاركت در برنامه هاي آموزشي و درماني فرزندشان بود. بيشترين مشكلات كنوني كودكان درخودمانده در حيطه هاي گفتاري، ارتباط اجتماعي و مسائل عاطفي و بيشترين مسائل كودكان در سال گذشته در مشكلات رفتاري، مسائل عاطفي و توجه و تمركز بوده است. همچنين بيشترين مسائل مادران در سال گذشته، مسائل خانوادگي و شغلي بوده است. به اين ترتيب، مادران اين گونه كودكان نياز بالايي به حمايت اجتماعي و توان بخشي اجتماعي كودك خود دارند و اين موضوع ضرورت برنامه ريزي براي آموزش خانواده و طرح ريزي برنامه هاي حمايتي و آموزشي مناسب را نشان مي دهد.