رابطه انسان شناسي با الگوي خانواده درماني تجربه نگر - انسانگرا

انسان، به عنوان موضوع مهم و حياتي مورد مطالعه دانشمندان و فلاسفه قرار گرفته و هر كس به زعم خويش به اين قضيه پرداخته است. مكاتب مختلف، انسان را به عناوين مختلف معنا كرده اند و در فلسفه هر آيين، انسان شناسي به طرق متفاوتي تفسير گشته است، روانشناسي انسانگرا بر پديدارشناسي تواناييهاي ذاتي در انسان، آزادي انسان، حق انتخاب انسان علاقه مند است، خانواده درماني تجربه گرا به طور مشخص به نقش موانع تجربي رشد شخصي در ايجاد وتداوم مشكلات والگوهاي رفتاري ناكارآمد و مستمر اشاره دارد، اين الگو بيان مي كند كه هر انساني موجودي يگانه است و داراي منابع دروني و نيروي بالقوه اي است كه آنها را به كار نمي گيرد. همچنين تصور مي شود كه افراد قادرند كه استعداد ها و نيروهاي بالقوه خود را تحقق بخشيده و به شكل كامل تري از انسانيت دست يابند. در مقاله حاضر سعي شد تا ارتباط انسان شناسي از منظر فلسفي و ديني با الگوي خانواده درماني تجربه نگر انسانگرا مورد بررسي قرار بگيرد. روش پژوهش حاضر ازنوع كيفي است. شيوه كار به اين صورت است كه ابتدا از طريق مطالعه و فيش برداري از كتب ومنابع مرتبط با موضوع اطلاعات و مطالب لازم گرد آوري شد، سپس مطالب مربوط به ويژگي هاي انسان سالم از منظر فلسفه، اسلام، تعليم و تربيت بيرون كشيده شد و ارتباط اين ويژگي ها با ويژگي هاي انسان سالم از منظر خانواده درماني تجربه نگر انسان گرا مورد بررسي قرار گرفت.