تاثير بخشش درماني بر پرخاشگري و همدلي نوجوانان پسر بزهكار

هدف اين پژوهش تعيين تاثير بخشش درماني بر پرخاشگري و همدلي نوجوانان پسر بزهكار كانون اصلاح و تربيت تهران است. روش مطالعه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون بود. از ميان تمامي بزهكاران پسر دربند كانون اصلاح و تربيت 24 نفر كه درگير مسئله بخشش بودند به شيوه تصادفي ساده انتخاب و به تصادف 12 نفر به گروه هاي آزمايش و كنترل گمارده شدند. ابزار هاي پژوهش پرسشنامه پرخاشگري و پرسشنامه صفات همدلي باتسون (1991) بود. برنامه درماني بخشش در هشت جلسه يك ساعته در گروه آزمايش اجرا شد و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكرد. يافته هاي بدست آمده از آزمون تي مستقل نشان دادند كه همدلي گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل به طور معناداري افزايش يافته است اما پرخاشگري گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه تغير معناداري نكرد. بنابراين مي توان بخشش درماني را به عنوان روش موثري در افزايش همدلي و رفتارهاي اجتماع گرا در نظر گرفت.