بررسي مقايسه اي خودكارآمدي در افراد مجرد و متاهل مبتلا به صرع (با تاكيد بر نقش خانواده در ارتقاء سلامت )

هدف اصلي از پژوهش حاضر توصيف و مقايسه ي سطح خودكارآمدي در افراد مجرد و متاهل مبتلا به صرع مي باشد؛ هم چنين نقش خانواده در ارتقاء خودكارآمدي بيماران مورد توجه قرار گرفته است. اين پژوهش مطالعه اي توصيفي و از نوع علي -مقايسه اي مي باشد. جامعه ي آماري پژوهش كليه ي افراد مبتلا به صرعِ مراجعه كننده به درمانگاه صرع بيمارستان امام حسين بودند كه از ميان آن ها 132 فرد مبتلا به صرع (87 بيمار مجرد و 45 بيمار متاهل) به روش نمونه گيري مبتني بر هدف و بر اساس معيارهاي ورود به پژوهش انتخاب شدند و در پژوهش مشاركت كردند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش چك ليستي شامل مشخصات دموگرافيك و هم چنين مقياس خودكارآمدي در افراد مبتلا به صرع بودند.داده هاي پژوهش در دو بخش توصيفي و استنباطي و در محيط نرم افزار spss 18 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.نتايج پژوهش نشان داد كه بين افراد مجرد و متاهل مبتلا به صرع از نظر ميانگين نمره ي خودكارآمدي تفاوت معناداري وجود دارد (009/0=p ) و ميانگين نمره ي خودكارآمدي در افرادِ متاهلِ مبتلا به صرع به طرز معناداري بالاتر است. هم چنين بين زنان و مردان مبتلا به صرع از نظر ميانگين نمره ي خودكارآمدي در افراد مبتلا به صرع تفاوت معناداري مشاهده نمي شود (243/0=p ). خودكارآمدي از عوامل اساسي در ارتقاء خودمراقبتي در بيماران مزمن است. سطح خودكارآمدي در افراد متاهلِ مبتلا به صرع، به دليل حمايت عاطفي كه دريافت مي كنند، بالاتر از افراد مجردِ مبتلا به صرع است. با توجه به اين نتايج، پژوهشگر طراحي و اجراي مداخلات خانواده محور، آموزش خانواده و هم چنين سياست گزاري هاي كلان جهت تسهيل ازدواج در اين افراد، به واسطه ي تقليل انگِ مرتبط با بيماري و تغيير نگرش جامعه نسبت به بيماري صرع و باورهاي نادرست در رابطه با اين بيماري را پيشنهاد مي كند. چنين مداخلاتي در ارتقاء سطح خودكارآمدي بيماران و در نتيجه كنترل بهتر بيماري و سلامت عمومي آن ها موثر است.