تاثير روان درماني بر كاركرد و ساختار مغز

سالهاست كه تحقيقات تلاش كرده اند اثر دارودرماني بر مغز را نشان دهند و بودجه هاي تحقيقاتي بسياري در اين زمينه صرف شده است. اين در حالي است كه در مورد مكانيزم عمل روان درماني كمتر مي دانيم. با در نظر گرفتن اين امر كه روان درماني تاثير عميقي بر سيستم هاي هيجاني، رفتاري و شناختي دارد، انتظار مي رود كه بر كاركرد و حتي ساختار مغز تاثير بگذارد. امروزه با دور شدن از دوگانه نگري ذهن و بدن شاهد افزايش تحقيقات در جهت نشان دادن تاثير روان درماني بر مغز هستيم. سازمان ملي سلامت روان در پروژه معيارهاي دامنه تحقيقاتي اولويت بندي خود را به اين سمت تغيير داده است كه شناسايي مكانيزم هاي زيستي زيربناي آسيب شناسي و درمان را معيار اعطاي بودجه به تحقيقات باليني قرار دهد. هماهنگ با اين تغييرات، شاهد پيشرفت در علوم اعصاب هستيم كه با ماهيت بين رشته اي خود مي تواند پلي ارتباطي جهت دستيابي به اين اهداف باشد. در اين مقاله سعي مي كنيم با اشاره به مفهوم انعطاف پذيري مغز مروري بر ادبيات اين زمينه پژوهشي داشته باشيم. در اين راستا به دنبال پاسخ سوالات زير هستيم: 1) آيا روان درماني بر كاركرد و ساختار مغز تاثير مي گذارد؟ 2) آيا تاثير روان درماني بر مغز با تاثير دارودرماني يكسان است؟ 3) آيا تغييرات عصبي زيستي ناشي از روان درماني مي تواند ابزاري عيني براي بررسي پيشرفت و نتيجه درمان باشد؟