رابطه ميزان عملكرد خانواده با ميزان خود نظم دهي تحصيلي و خود بازداري در ميان دانش آموزان دبيرستاني

هدف پژوهش حاضر، بررسي سهم متغير هاي عملكرد خانواده، در پيش بيني ميزان خود نظم دهي تحصيلي و خود بازداري در ميان دانش آموزان دبيرستاني بوده است. روش پژوهش حاضر، توصيفي از از نوع همبستگي بود. به همين منظور، 200 دانش آموز دبيرستاني با استفاده از روش نمونه گيري چند مرحله اي انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفته اند. ابزار جمع آوري اطلااعات، پرسشنامه هاي عملكرد خانواده اپشتاين، بالدوين و بيشاب(1983)، خودنظم دهي تحصيلي كانل و ريان(1987) و خود بازداري وينبرگر و شوارتز (1990) بود. براي تجزيه و تحليل آماري از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون استفاده شده است. نتايج به دست آمده بيانگر همبستگي مثبت و معنادار بين عملكرد خانواده در همه ابعاد(حل مشكل، ارتباط، ايفاي نقش، پاسخ دهي عاطفي، آميزش عاطفي، كنترل رفتار و عملكرد كلي) با خود نظم دهي تحصيلي آنان بود. نتيج رگرسيون نشان داد كه از بين متغير هاي پيش بين، متغيرهاي ايفاي نقش و حل مساله توانسته اند خودنظم دهي را در دانش آموزان پيش بيني كنند. همچنين نتايج به دست آمده بيانگر همبستگي معني داري بين عملكرد خانواده در همه ابعاد(حل مشكل، ارتباط، ايفاي نقش، پاسخ دهي عاطفي، آميزش عاطفي، كنترل رفتار و عملكرد كلي) با خود بازداري آنان نبود.