تحمل پريشاني: نظريه، مكانيسم و رابطه با آسيب شناسي رواني

تحمل پريشاني به ميزاني كه يك فرد قادر به تحمل حالت هاي روانشناختي و يا جسماني منفي است اشاره مي كند. تحمل پريشاني به طور فزاينده اي به عنوان يك سازه مهم در ايجاد بينش هاي جديد در مورد شروع و ابقاء آسيب شناسي رواني همچنين پيشگيري و درمان آن ملاحظه مي شود. هدف اين مقاله، بررسي مباني نظري و تجربي پژوهش تحمل پريشاني است. روش پژوهش مطالعات كتابخانه اي و يادداشت برداري و خواندن اسناد است. بررسي ادبيات علمي نشان مي دهد تعدادي روش اميدبخش براي مفهوم سازي و اندازه گيري تحمل پريشاني همچنين روابط بين تحمل پريشاني و نشانه ها و اختلالات آسيب شناختي وجود دارد. اما ناهمگني مفهومي و عملياتي قابل توجه اي در سراسر ادبيات تحمل پريشاني وجود دارد. با توجه به تعاريف مفهومي و عملياتي اين سازه، روابط آن با سازه ها و فرآيندهاي ديگر، روابط آن با آسيب پذيري و انعطاف پذيري به آسيب شناسي رواني و نقش آن به عنوان يك درمان و هدف اقدامات پيشگيرانه تعدادي پرسش اساسي باقي مي ماند.