اثر توانبخشي شناختي بر بهبود نقائص توجهي در بيماران مبتلا به اختلال نارسايي توجه/ بيش فعالي

هدف پژوهش حاضر بررسي اثر توانبخشي شناختي بر بهبود نقائص توجهي در بيماران مبتلا به اختلال بيش‌فعالي بود كه بر مبناي روش شبه تجربي و طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماري شامل تمامي مراجعه‌كنندگان با تشخيص اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي داراي پرونده فعال در بيمارستان روان‌پزشكي روزبه تهران (1396-1397) بود كه به‌صورت نمونه‌گيري در دسترس و هدفمند و ملاك ورود و خروج تعداد 30 به طور غيرتصادفي انتخاب و در دو گروه كنترل و گواه قرار گرفتند. آزمودني‌ها، قبل و بعد از شروع مداخله كه شامل آزمون كامپيوتري استروپ (1935) و آزمون عملكرد مداوم (رازولد و همكاران، 1956) بود، توسط آزمون ساخت دنباله (باتري،1994) و پرسشنامه كانون توجه (وودي، چامبلس و گلاس، 1997 نقل از خير و همكاران، 1387) مورد ارزيابي قرار گرفتند. نتايج پژوهش بيان كرد كه توانبخشي شناختي بر بهبود نقائص توجهي، توجه انتخابي، توجه مداوم، توجه تقسيم‌شده در بيماران مبتلا به اختلال نارسايي توجه/ بيش‌فعالي اثر دارد