تأثير گروه درماني فعال‌سازي رفتاري بر راهبردهاي تنظيم هيجان و افكار خودكشي دانش آموزان دختر با اختلال افسردگي اساسي

پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير گروه درماني فعال سازي رفتاري بر راهبردهاي تنظيم هيجان و افكار خودكشي دانش آموزان دختر با اختلال افسردگي اساسي انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعۀ آماري پژوهش را تمام دانش آموزان دختر پايۀ سوم دوره متوسطۀ دوم شهر شيراز در در نيم سال اول تحصيلي 98-1397 تشكيل دادند كه 30 نفر از آنها پس از تشخيص اختلال افسردگي اساسي و سپس مصـاحبۀ باليني، به عنوان نمونهٌ پژوهش انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) گمارده شدند. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 90 دقيقه اي (هفته اي دوبار) برنامه گروه درماني فعال سازي رفتاري را دريافت كردند؛ گروه كنترل در به مدت دوماه در ليست انتظار قرار گرفت. به منظور جمع آوري اطلاعات در دو مرحله پيش آزمون و پس آزمون از پرسشنامه هاي راهبردهاي تنظيم هيجان گراس و جان (2003) و افكار خودكشي بك (1979) استفاده شد. جهت تجزيه و تحليل داده هاي پژوهش از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره استفاده شد. يافته هاي حاصل از پژوهش نشان داد كه با كنترل اثر پيش آزمون، تفاوت معناداري در بين ميانگين نمرات مؤلفه هاي راهبردهاي تنظيم هيجاني شامل ارزيابي مجددشناختي و فرونشاني و افكارخودكشي وجود دارد (P 0.01). به عبارت ديگر مي توان گفت كه، گروه درماني فعال سازي رفتاري بر بهبود راهبردهاي تنظيم هيجاني و كاهش افكارخودكشي دانش آموزا ن دختر با اختلال افسردگي اساسي تأثير دارد.