نقش خود شفقت ورزي و انعطاف‌پذيري روان‌شناختي در پيش‌بيني فرسودگي شغلي پرستاران

فرسودگي شغلي در ميان پرستاران يك مسئله جدي است كه سلامتي خود و بيماران را تهديد مي‌كند. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش خود شفقت ورزي و انعطاف‌پذيري روان‌شناختي در پيش‌بيني فرسودگي شغلي پرستاران انجام شد. اين پژوهش با توجه به هدف، كاربردي و روش اجرا توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه‌ي آماري پژوهش را كليه‌ي پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي دولتي شهر تهران در سال 1397 تشكيل دادند. تعداد 150 نفر به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. جهت گردآوري اطلاعات از پرسشنامه پذيرش و عمل نسخه دوم (AAQII)، مقياس شفقت ورزي به خود (SCS) و پرسشنامه فرسودگي شغلي مسلش (MBI) استفاده شد. نتايج با استفاده از روش ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه تجزيه‌وتحليل شد. نتايج نشان داد بين انعطاف‌پذيري روان‌شناختي و خود شفقت ورزي با فرسودگي شغلي رابطه معناداري وجود دارد؛ و 23 درصد از واريانس متغير فرسودگي شغلي به‌وسيله ي انعطاف‌پذيري روان‌شناختي و خود شفقت ورزي قابل پيش‌بيني است. با توجه به يافته‌هاي پژوهش حاضر پيشنهاد مي شود كه مداخلات روان شناختي و آموزشي مبتني بر ارتقاء خود شفقت ورزي و انعطاف پذيري روان‌شناختي به منظور كاهش فرسودگي شغلي پرستاران توسط مراكز مربوطه برگزار شود.