جايگاه معماري در بسط تفكر توحيدي از منظر فقه و فلسفه سياسي

فاقد عنوان لاتين

تببين جايگاه معماري در بسط تفكر توحيدي آن هم از منظر فقه و فلسفه سياسي هرچند بديع به نظر آيد با اين همه اما قدمتي كهن در متون فقهي و فلسفه سياسي دارد. مدينه يا شهر در فلسفه سياسي اسلامي، تنها مكان مادي حيات بشر نبوده بلكه منظومه‌اي از ارتباطات مادّي است كه مبتني بر نوعي تفكر، انديشه و معرفت است. فيلسوف سياسي كه رسالت تعيين اولويت و تقدم ارزش‌ها بر يكديگر را به عهده ‌دارد، بسته به اهميت دادن به هركدام از ارزش‌هاي اساسي موردنظر خويش، به توصيه پيرامون ساماندهي امور مادي شهر و شهرسازي همت خواهد گمارد. فيلسوف سياسي اسلامي به‌رغم آن‌كه با نگاه توحيدي به تأسيس جامعه و تبيين اركان آن، از سبب اول تا رئيس اول و ساير اعضاء مدينه مي‌پردازد، آنگاه ‌كه سخن از كيفيت افعال و تطابق آن با مقاصد شارع و غايات جامعه است، سخن از «صناعت فقه» به ميان مي‌آورد. اين بيان حاكي از نگاهي توحيدي از ابتداي تأسيس مدينه تا رسوخ اين نگاه در تمامي لايه‌‌هاي آن است. در اين مقاله تلاش بر اين است تا ضمن تبيين جايگاه معماري و اهميت آن در نگاه فيلسوفان سياسي، ظرفيت آن در بسط تفكر توحيدي و نقش فقه در اين رسالت را در حوزه تمدن اسلامي مورد بررسي قرار دهيم.

فاقد چكيده لاتين