تحليل كيفيت فضاهاي عمومي مركزي شهر تهران و پيامدهاي آن بر رفاه شهري

Analysis of the Quality of Central Public Spaces of Tehran and Its Consequences on Urban Welfare

در اين پژوهش با توجه به پايين بودن سطح تعاملات اجتماعي در فضاهاي عمومي شهر و كاهش رفاه شهري به‌عنوان مسئله اصلي تحقيق، سعي شده با شناسايي مؤلفه‌هاي كيفي فضاهاي عمومي كه مؤثر در ارتقاء دموكراسي شهري و كنش‌هاي اجتماعي مي‌باشند به دنبال ارائه راهكاري براي بهبود رفاه شهري باشيم، به‌طور خلاصه در اين پژوهش سعي شده علاوه بر تدقيق مفهوم رفاه شهري در فضاهاي عمومي، به معرفي مؤلفه‌هاي كيفي مؤثر در محيط بر رفاه شهري با معيارهايي مانند زيست پذيري و سرزندگي بپردازيم و همچنين به زمينه‌هاي مفهومي رويكردهاي موجود نيز اشاره گرديده است. در بخش نخست با بررسي ديدگاه خبرگان و صاحبنظران از طريق مصاحبه با ارائه بهترين شاخص‌هاي سنجش كيفيت فضاهاي عمومي در محدوده مورد مطالعه، مفاهيم مشترك به‌طور جامع‌تر بازشناسي گرديد. در بخش دوم تحليل ميزان كنش‌هاي جمعي و تعاملات اجتماعي با تكنيك شمارش و عكس‌برداري بوده و براي سنجش برخي از مؤلفه‌هاي دموكراسي شهري، زيست پذيري و سرزندگي و آزمون فرضيات به نظرسنجي از شهروندان پرداخته‌ايم. بر پايه يافته‌هاي اين پژوهش بايد گفت كيفيت فضاهاي عمومي مورد مطالعه به لحاظ شاخص‌هاي زيست پذيري و سرزندگي در حد بسيار پايين قرار دارد و پايين بودن اين مؤلفه‌هاي كيفي موجب كاهش مؤلفه‌هاي دموكراسي شهري و كنش‌هاي اجتماعي به‌عنوان شاخص‌هاي اصلي و مهم رفاه شهري گرديده است.

In this study, due to the low level of social interactions in urban public spaces and the decline of urban welfare as the main research issue, we sought to identify a solution to improve urban welfare by identifying the effective factors on urban democracy and promoting social action. In summary, in this study, in addition to clarifying the concept of urban welfare in public spaces, it has been attempted to introduce qualitative environmental factors affecting urban welfare with indicators of viability and vitality, as well as conceptual contexts of existing approaches. In the first part, by examining the views of experts and experts through interviews, the common concepts were more widely recognized by presenting the best indicators of measuring the utility of public spaces in the study area. In the second part, we analyze the extent of social interactions with the technique of counting and photographing, and we survey citizens to measure some of the components of urban democracy, viability and vitality, and to test hypotheses. Based on the findings of this study, the quality of public spaces studied is very low in terms of livability and vitality indices, and the low quality of these components reduces the components of urban democracy and social action as key indicators of urban well-being.