روايتي درماني از آسيب تا درمان

Narrative therapy: from pathology to treatment

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين تأثير روايت درماني گروهي كوتاه مدت بر علائم افسردگي در مبتلايان به اختلالاسترس پس از سانحه انجام پذيرفت. روش: جامعه آماري اين مطالعه شامل كليه زنان 35-25 ساله مراجعه كننده به مركز روان درماني واقع در منطقه 1 شهر تهران بود. روش نمونه گيري به شكل در دسترس بود به طوري كه نمونه آماري شامل 18 نفر از 143 نفر مراجعه كننده به مركز درماني بودند كه بر اساس پرسشنامه هاي افسردگي لاويباند (1995) و مقياس شهروندي اختلال استرس پس از سانحه مي سي سي پي (1988) و مصاحبه باليني، مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بودند و افسردگي بالاتر از خط برش داشتند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. گروه نمونه بر اساس گمارش تصادفي به دو گروه 9 نفري آزمايش و كنترل تقسيم شده و گروه آزمايش به مدت 9 جلسه 90 دقيقه اي در جلسات درماني گروهي شركت كردند و در گروه كنترل مداخله اي صورت نگرفت و در ليست انتظار باقي ماندند. يك هفته بعد از اتمام جلسات آموزشي، مرحله پس آزمون براي هر دو گروه اجرا گرديده شد. داده هاي آماري بدست آماده با استفاده از روش تحليل آماري كوواريانس و با نرم افزار اس پي اس اس 20 مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داد كه روايت درماني گروهي بر كاهش افسردگي مؤثر 0 / 05>p) و نهايتا مي توان اين روش را براي كاهش علائم افسردگي است ( بيماران داراي اختلال استرس پس از سانحه به كار برد. نتيجه گيري: به نظر مي رسد روش روايت درماني كوتاه مدت بر كاهش علائم افسردگي در بيماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه مؤثر واقع مي شود و در نتيجه مي توان از اين روش درماني همراه با دارودرماني و يا مستقلا براي كاهش علائم استرس پس از سانحه استفاده نمود.

Abstract Aim: The current study is to determine the effectiveness of short term group narrative therapy on decreasing depression in patients suffering from post-traumatic stress disorder. Method: The population of the study included all the women between the ages 25-35 referred to the psychotherapy center located in the 1st area of Tehran city. Available sampling was used for the study which included 18 individual who were selected from 143 referred patient who were diagnosed with post-traumatic stress disorder and had depression above the cutting line, using Lovibond(1995) depression questionnaire and citizen scale of Mississippi (1988) for post-traumatic stress disorder, and clinical interview. The sample was divided into two experiment and control groups with 9 individuals in each group. The experiment group joined the 90 minute group therapy sections while the control group received no intervention. A week after the termination of the sections, both groups had post-test. Result:The data obtained were analyzed by using the covariance in SPSS 20 software. The results showed that narrative group therapy is effective in the reduction of depression (p<0.05). an‎d finally this method could be used for decreasing in patients with post-traumatic stress disorder. Conclusion: It appears that short-term group narrative therapy is effective in reducing symptoms of depression among patients suffering from PTSD and, thus, this approach can be used independently or along with medical treatment to decrease symptoms of PTSD.