بررسي و تحليل اختلال شخصيت «نارسيسيم» در جمشيد با توجه به متن شاهنامه

مطالعه‌ي روان ‌شناسي آثار ادبي، اين امكان را به خواننده مي‌دهد كه از زاويه‌اي جديد به بررسي و بازبيني اثر ادبي بپردازد. شاهنامه مهم‌ترين و معتبرترين سند اسطوره‌اي، حماسي، تاريخي ايراني است. در اين جستار نويسنده كوشيده است با استفاده از روش توصيفي- تحليلي يكي از شخصيت‌هاي اين اثر بزرگ را از ديدگاه روان‌شناسي مورد ارزيابي قرار دهد. اين مقاله مدعي است از ديدگاه روان‌شناختي جمشيد، يكي از قهرمانان شاهنامه در نقش شاه - موبد به خاطر دغدغه‌ي تامين نيازهاي زيستي و رواني محق است، او را باهوش‌ترين فرد شاهنامه بدانيم. هوش سرشار او در درك موقعيت، انطباق با محيط و رفتار هوشمندانه براي حل مساله، باعث تحول زندگي انسان بدوي شد. اما افزايش رفاه اجتماعي توام با احترام مردم، اين توهّم را در او ايجاد كرد كه بي‌نظير است. باور خودكارآمدي بر انعطاف شخصي او تاثير گذاشت. احساس خود ارزشي عظيم و اعتماد به نفس كاذب او را دچار اختلال شخصيت خودشيفتگي كرد. مغرورانه به خودانگاره‌ي خود نگريست. با نخوت خود را فردي آرماني دانست. تا اينكه به بادافره ناسپاسي بر يزدان، به فجيع‌ترين مرگ شاهنامه جان سپرد. با استناد به كتاب معتبر DSM-5 و تطبيق ويژگي‌هاي نه‌گانه‌ي بيان شده در مورد افراد داراي اختلال «نارسيسم» مي‌توان اثبات نمود جمشيد، شاه- موبد ايراني، به اين اختلال رواني دچار بود.