عنوان مقاله :
بررسي ارتباط بين خودمراقبتي با پريشاني عاطفي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه‌كننده به مركز تحقيقات درماني ديابت شهر يزد در سال 1397
عنوان به زبان ديگر :
THE RELATIONSHIP BETWEEN SELF-CARE and EMOTIONAL DISTRESS IN PATIENTS WITH TYPE 2 DIABETES REFERRED TO THE YAZD DIABETES RESEARCH CENTER IN 2018
پديد آورندگان :
جوادي، مصطفي دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد - دانشكده پرستاري مامايي، يزد , مقصودي، زهرا دانشگاه علوم پزشكي همدان، همدان , رستگار مقدم، راضيه دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد - دانشكده پرستاري مامايي، يزد , شاهدي، محمدمهدي دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد - دانشكده پرستاري مامايي، يزد , كاظمي نسب، محمود دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد - دانشكده پرستاري مامايي، يزد , محمدقلي مزرجي، ناصر دانشگاه علوم پزشكي همدان، همدان
كليدواژه :
خودمراقبتي , ديابت , پريشاني عاطفي
چكيده فارسي :
پيش‌زمينه و هدف: ديﺎﺑﺖ شايع‌ترين ﺑﯿﻤﺎري ﻣﺘﺎﺑﻮﻟﯿﮏ در ﺟﻬﺎن ميباشد و خودمراقبتي از راهكارهاي اساسي جهت كنترل بيماري محسوب مي شود. مطالعات متعدد، علت عدم انجام خودمراقبتي مطلوب در بيماران ديابتي را موانع رواني مي دانند و به نظر مي رسد يكي از عوامل مؤثر بر آن، پريشاني عاطفي باشد. بنابراين اين مطالعه باهدف تعيين ارتباط بين خودمراقبتي با پريشاني عاطفي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد.
مواد و روش كار: در اين مطالعه توصيفي مقطعي از نوع همبستگي، تعداد 380 بيمار مبتلا به ديابت نوع دو، از ميان افراد مراجعه‌كننده به مركز تحقيقات درماني ديابت يزد در سال 1397 به‌صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك، پرسشنامه پريشاني عاطفي و پرسشنامه خودمراقبتي بيماران ديابتي بود. داده‌ها پس از جمع‌آوري، از طريق نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 21 و آزمون‌هاي آماري توصيفي و ضريب همبستگي پيرسون مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند.
يافته‌ها: نتايج نشان داد كه ميانگين نمره خودمراقبتي بيماران 13/13 ± 56/65 و ميانگين نمره پريشاني عاطفي آنان 15/15 ± 40/82 بود، بنابراين خودمراقبتي و پريشاني عاطفي اكثر بيماران در حد متوسط بود. بر اساس ضريب همبستگي پيرسون، بين نمره خودمراقبتي و پريشاني عاطفي بيماران ديابتي همبستگي منفي و معنيدار مشاهده شد (r = -0.25, p = 0.01).
بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به اينكه كاهش پريشاني عاطفي، به‌عنوان يكي از عوامل تأثيرگذار بر بهبود رفتارهاي خود مراقبتي بيماران مي باشد، بنابراين نياز توجه به آن در برنامه‌هاي آموزشي و مشاوره‌اي، جهت افزايش رفتارهاي خودمراقبتي بيماران و پيشگيري از عوارض ديابت احساس مي‌شود.
چكيده لاتين :
Background & Aims
Diabetes is the most common metabolic disease in the world, and self-care is one of the main strategies for controlling the disease. Several studies point to the lack of optimal self-care in diabetic patients as psychological barriers, and emotional distress seems to be one of the factors affecting it. Therefore, this study was conducted to determine the relationship between self-care and emotional distress in patients with type 2 diabetes.
Materials & Methods
In this descriptive cross-sectional study, 380 patients with type 2 diabetes were selected from among those referring to Yazd Diabetes Research Center in 2018. A demographic questionnaire, an emotional distress questionnaire, and a self-care questionnaire for diabetic patients were utilized for gathering data. The collected data were analyzed by SPSS software version 21, and descriptive statistics and Pearson correlation coefficient were utilized.
Results
The results showed that the mean score of self-care patients was 56.65 ± 13.13 and the mean score of emotional distress was 40.82 ± 15.15. Therefore, self-care and emotional distress were moderate in most patients. Based on the Pearson correlation coefficient, there was a negative correlation between self-care score and emotional distress in diabetic patients (r = -0.25, p = 0.01).
Conclusion
Reducing emotional distress is one of the factors affecting the improvement of patients' self-care behaviors, therefore it is necessary to pay attention to it in educational and counseling programs to prevent complications of diabetes and to increase the self-care behaviors of patients.
عنوان نشريه :
مجله دانشكده پرستاري و مامايي اروميه
