تحليل مقايسه اي سياست هاي اجتماعي-رفاهي در دولت هاي احمدي نژاد و روحاني

Comparative Analysis of Socio-welfare Policies in Ahmadinejad's and Rouhani's Governments

شناخت تحولات سياست هاي اجتماعي- رفاهي در دولت هاي پس از انقلاب اسلامي از مهمترين مباحث جامعه شناسي به شمار مي آيد. در اين راستا نوشتار تحليلي- مقايسه اي حاضر، با هدف شناسايي چرايي و چگونگي دگرگوني و حتي تعارض در سياست هاي اجتماعي- رفاهي در دولت هاي احمدي نژاد و روحاني به رشته تحرير درآمده است. در پاسخ به چرايي و چگونگي تعارض در سياست هاي اجتماعي– رفاهي دو دولت، فرضيه ارائه شده بر اين تاكيد دارد كه كه هر چند سياست هاي اجتماعي- رفاهي دو دولت متأثر از رانت و درآمدهاي نفتي و در چارچوب آرمان گرايي نظام سياسي بوده است اما غلبه سياست زدگي و رويكرد هاي توده پسند در دولت احمدي نژاد و با كمي تسامح نئوليبرالي در دولت روحاني زمينه ساز و منجر به دگرگوني و تعارض در سياست هاي اجتماعي- رفاهي اين دو دولت بوده است. يافته ها و نتايج نشان مي دهد حداقل در چهار بعد سلامت، آموزش، مسكن و تأمين اجتماعي نيز كه جزء اصلي ترين ابعاد سياست اجتماعي هستند هر دو دولت به رغم تأثيرپذيري از دو رويكرد سياسي متفاوت؛ دچار تعارض، تناقض، آشفتگي و بلاتكليفي در سياست اجتماعي بوده و حتي در برخي موارد فاقد سياست اجتماعي متوازن و تأكيد شده در قانون اساسي و اسناد بالادستي بوده و عملا سياست اجتماعي به حال خود گذاشته شده است.

Understanding the developments of social-welfare policies in governments after the Islamic Revolution is one of the most important sociological issues. In this regard, the present analytical-comparative article has been written with the aim of identifying why and how change and even conflict in social-welfare policies in Ahmadinejad and Rouhani governments. In response to why and how the conflict in the social-welfare policies of the two governments, the hypothesis presented emphasizes that although the social-welfare policies of the two governments have been affected by rents and oil revenues and within the idealism of the political system, but The dominance of populist approaches in Ahmadinejad's government and with a little neoliberal tolerance in the Rouhani government has paved the way and led to change and conflict in the social-welfare policies of the two governments. Findings and results show that in at least four dimensions of education, social security and health, as well as housing, which are the main dimensions of social policy, both governments, despite being influenced by two different political approaches; There have been and are conflicts, contradictions and turmoil in social policy, and in some cases it has not even had any social policy and social policy has been practically abandoned.