تدوين و آزمون مدل علي گرايش به اعتياد دانشجويان بر اساس متغيرهاي تحمل پريشاني و تمايز يافتگي با ميانجي گري ناگويي هيجاني

هدف: عوامل متعددي از جمله عوامل شخصيتي و اجتماعي، در گرايش به مصرف مواد مؤثرند. هدف پژوهش حاضر، بررسي مدل پيش بيني گرايش به اعتياد دانشجويان بر اساس تحمل پريشاني و تمايز يافتگي با ميانجي گري ناگويي هيجاني بود. روش: روش پژوهش توصيفي و از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعه ي آماري در اين پژوهش شامل دانشجويان مقطع كارشناسي واحدهاي دانشگاه آزاد در شهر تهران در سال تحصيلي 98-1397 ( حدود 47 هزار دانشجو) بودند. براي انتخاب نمونه مورد پژوهش از روش نمونه گيري خوشه اي تصادفي استفاده شد. به اين صورت كه از بين دانشجويان 350 نفر در قالب 15 كلاس به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقياس گرايش به اعتياد ويد و بوچر (1992)، مقياس ناگويي هيجاني تورنتو (1994)، مقياس تمايزيافتگي اسكورن و فريدلندر (1998) و مقياس تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (2005) بودند. براي تحليل داده ها از روش مدل سازي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته ها: نتايج آزمون مدل مفهومي نشان داد شاخص هاي برازش مدل پژوهش در وضعيت مطلوبي قرار دارد. تمايز يافتگي و تحمل پريشاني اثر مستقيم بر گرايش به اعتياد داشتند (P 0/05). همچنين فرضيه مطرح شده در ارتباط با وجود اثر غيرمستقيم تمايز يافتگي بر گرايش به اعتياد دانشجويان به واسطه ي ناگويي هيجاني مورد تأييد بود (P 0/05). ناگويي هيجاني در رابطه ي تحمل پريشاني با گرايش به اعتياد نقش ميانجي معنادار داشتند(P 0/05). نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاكي از برازش مناسب مدل مفهومي پژوهش بود. بر اين اساس در كلينيك هاي درمان اعتياد، براي كاهش سطح گرايش به اعتياد توجه به پيشايندهاي تحمل پريشاني و تمايز يافتگي ضروري است.