بررسي تأثير متقابل شاخص‌هاي مديريت شهري تهران بر شاخص عملكرد جهاني محيط زيست ايران (EPI)

شاخص هاي عملكرد محيط‌زيستي (EPI) در سالهاي اخير بسيار مورد توجه قرار گرفته است. با وجود اقدامات زيست محيطي چشمگير و همگام با جوامع جهاني، تنزل 22 پله اي ايران در رتبه‌بندي گزارشات دو سالانه جهاني EPI در بين سالهاي 2014 تا 2016 بحث اصلي محافل شده است. با توجه به نقش مديريت شهري در كلان شهرها به عنوان يك بازوي اجرايي مهم در بخش محيط زيست و توسعه پايدار در كشور، در مطالعه مروري حاضر تلاش گرديد با بررسي مسائل محيط زيست مديريت شهري و ارائه وضعيت آن در مناطق 22 گانه شهر تهران در خصوص 12 شاخص مورد بررسي از جمله آلودگي هوا، آلودگي صوت، كيفيت و كميت آب و... همراه با تحليل نتايج حاصل از مطالعات، علل اصلي تنزل رتبه ايران در  رتبه بندي جهاني شاخص هاي EPI مورد بررسي بيشتر قرار گيرد. مطابق با نتايج تحقيق حاضر، در بخش مديريت محيط زيست، شرايط اقليم شناسي و جغرافيايي حاكم، عدم رعايت قوانين و مقررات محيط زيستي و اختلاف در ظرفيت و ساختار شهري مناطق شهرداري تهران، منجر به نوسانات مديريت شهري در بخش محيط زيست كلان شهر تهران شده است. با توجه به همپوشاني شاخص هاي مديريت محيط زيست شهر تهران با شاخص هاي جهاني در EPI مي‌توان نتيجه‌گيري كرد در صورت تحقق اهداف بلند مدت در بخش مديريت شهري، در نظر گرفتن سه عامل مذكور و انتشار منظم گزارش فعاليت‌هاي محيط‌زيست كشور به مجامع بين‌المللي مي‌‌تواند، در ارتقاء جايگاه  يكصد و پنجم ايران در خصوص شاخص هاي عملكرد زيست محيطي بسيار حائز اهميت باشد