كاهش اثرات كم آبياري بر رشد و عملكرد نخود (Cicer arietinum L.) توسط اسپرميدين

به‌منظور بررسي تأثير اسپرميدين بر برخي صفات كمي و كيفي نخود در شرايط فارياب، مطالعه‌اي در دانشكده كشاورزي دانشگاه صنعتي شاهرود در سال1395 انجام شد. آزمايش به‌صورت كرت‌هاي خُردشده در قالب طرح بلوك كامل تصادفي در سه تكرار اجرا گرديد. عوامل آزمايش شامل رژيم آبياري در سه سطح (دور آبياري هفت‌روز (شاهد)، دور آبياري 10‌روز و دور آبياري 13روز) و محلول‌پاشي برگي اسپرميدين در سه سطح (شاهد، محلول پاشي با غلظت 0.3‌ميلي‌مولار و محلول پاشي با غلظت 0.6ميلي مولار) بود. نتايج نشان داد كه درشرايط استفاده از غلظت 0.3ميلي مولار اسپرميدين، فعاليت آنزيم كاتالاز 48درصد نسبت به شاهد كاهش يافت. در غلظت 0.6‌ميلي مولار اسپرميدين، تغيير معني داري در فعاليت اين آنزيم وجود نداشت. در دور آبياري 13‌روز، غلظت هاي 0.3 و 0.6‌ميلي مولار اسپرميدين باعث شد كه فعاليت آنزيم گوايكول پراكسيداز به ترتيب 38درصد و 67درصد كاهش يابد و در مقابل، محتواي نسبي كلروفيل برگ به ترتيب 12درصد و 24درصد افزايش نشان دهد. اين افزايش در صفات تعداد غلاف در بوته (به ترتيب 23درصد و 31درصد)، زيست‌توده (23درصد و 44درصد)، عملكرد دانه (20درصد و 34درصد) و پروتئين دانه (3درصد و 6درصد) نيز مشاهده شد. اسپرميدين 0.6‌ميلي مولار به‌عنوان بهترين سطح تيمار براي شرايط وجود و عدم وجود تنش خشكي شناخته شد.