مراكز علمي ـ آموزشي شيعيان در اوده؛ از اقتدار يافتن انگليس تا استقلال هند (1857م تا 1947 م)

پس از تسلط انگليسي‌ها بر سرزمين اوده در شمال هند در سال 1276ه.ق، شيعيان براي رويارويي با شرايط اجتماعي، فرهنگي و سياسي جديد، بيش از گذشته به فعاليت‌هاي فرهنگي روي آوردند و با تأسيس مراكز علمي به سبك جديد، موجب ايجاد تحولي مهم در ميان شيعيان شبه قاره هند شدند. مراكزي هم‌چون مدرسه ناظميه، سلطان المدارس، مدرسه الواعظين و شيعه كالج از مراكزي هستند كه در اين چارچوب از اواخر سده نوزدهم ميلادي و به ويژه در سده بيستم ميلادي، فعاليت خود را در اوده آغاز كردند. اين مراكز كه نمونه‌اي از كوشش براي كنار هم نهادن روش‌هاي سنت‌گرايانه و نوگرايانه هستند در گستره جغرافيايي وسيعي از شبه قاره هند، دانش‌آموختگاني تربيت كردند كه به عنوان مبلغ، واعظ و خطيب در حوزه‌هاي مختلف اجتماعي و فرهنگي به شكلي فعال حضور يافتند و مجموعه‌اي از مدارس ديني را بر اساس مباني مذهب شيعه در شبه قاره هند پديد آوردند. نوگرايان شيعي با بهره گرفتن از نظام آموزشي انگليسي در اين مراكز، جامعه شيعه را با علوم جديد آشنا ساختند