تأثير تجويز خوراكي آستاگزانتين و نمك صفراوي بر فعاليت سيستم دفاع آنتي‌اكسيداني و فاكتورهاي بيوشيميايي خون ماهي پَرِت (Cichlasoma synspilum × Cichlasoma citrinellum) طي دوره محروميت غذايي

هدف از مطالعه بهبود سيستم دفاع آنتي‌اكسيداني و شاخص‌هاي بيوشيميايي پلاسماي ماهي پرت در طي دوره محروميت غذايي بود. 198 قطعه ماهي پرت (ميانگين وزني6.2±25.5 گرم و ميانگين طولي0.43±6.34 سانتي‌متر) در سه تيمار شامل تيمار شاهد (جيره پايه)، تيمار آستاگزانتين (جيره حاوي 4 گرم بر كيلوگرم آستاگزانتين) و تيمار آستاگزانتين نمك صفراوي (جيره حاوي 4 گرم بر كيلوگرم آستاگزانتين و 1200 ميلي‌گرم بر كيلوگرم نمك صفراوي) به مدت 90 روز تغذيه، سپس به مدت 7 روز در معرض محروميت غذايي قرارگرفتند. خونگيري از ماهيان در پايان دوره تغذيه (قبل از تنش محروميت غذايي) و پس از آن صورت گرفت و آنزيم هاي اكسيداتيو و برخي پارمترهاي بيوشيميايي خون ماهيان سنجيده شد. نتايج نشان داد تغذيه با جيره حاوي آستاگزانتين به تنهايي مي تواند باعث كاهش سطح آنزيم‌هاي اكسيداتيو در مقايسه با گروه شاهد در پايان دوره تغذيه‌ شود، در حالي كه كاهش سطح آنزيم هاي كبدي آسپارات آمينوترانسفراز و آلانين آمينو ترانسفراز پلاسما، تنها در گروه ماهيان تغذيه شده با آستاگزانتين و نمك صفراوي مشاهده شد (P 0/05). محروميت غذايي منجر به افزايش معنادار آنزيم‌هاي اكسيداتيو پلاسما در گروه شاهد شد (P 0/05). درحالي‌كه چنين تغييراتي در تيمارهاي تغذيه‌شده با آستاگزانتين و يا آستاگزانتين نمك صفراوي مشاهده نشد (P 0/05). به‌طوركلي مي‌توان بيان داشت كه محروميت غذايي منجر به افزايش معنادار آنزيم‌هاي اكسيداتيو و كاهش سطح آنزيم‌هاي كبدي و پروتئين پلاسماي ماهي پرت مي‌شود، بااين‌وجود مي‌توان با افزودن آستاگزانتين به‌تنهايي يا در تلفيق با نمك صفراوي به جيره، اثرات محروميت غذايي را حداقل در برخي شاخص‌ها، كاهش داد.