جايگاه توانمند‌سازي روستايي در توسعه اجتماعي سكونتگاه‌هاي روستايي (مطالعه موردي: دهستان درام شهرستان طارم)

ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪﺳﺎزي ﺳﺎﮐﻨﺎن روﺳﺘﺎﯾﯽ در اﻓﺰاﯾﺶ درآﻣﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎهﻫﺎي روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻣﺆﺛﺮ اﺳﺖ. ﺑﺎ اﯾﻦوﺟﻮد ﺑﻪ دﻻﯾﻞ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ اﻫﻤﯿﺖ و ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪﺳﺎزي ﺳﺎﮐﻨﺎن روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻣﻮردﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰيﻫﺎ و ﺳﯿﺎﺳﺖ ﮔﺬاريﻫﺎ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪﺳﺎزي روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺗﺸﺨﯿﺺ داده ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ، ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪﺳﺎزي ﺳﺎﮐﻨﺎن روﺳﺘﺎﯾﯽ در ﺗﻮﺳﻌﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎهﻫﺎي روﺳﺘﺎﯾﯽ دﻫﺴﺘﺎن درام ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻃﺎرم را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ-ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ، روﯾﮑﺮد ﮐﻤﯽ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪﺳﺎزي روﺳﺘﺎﯾﯽ را در ﺗﻮﺳﻌﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎهﻫﺎي روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻣﻮرد ﺳﻨﺠﺶ ﻗﺮار داده اﺳﺖ. ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻣﺎري اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ 21 ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎه روﺳﺘﺎﯾﯽ داراي ﺳﮑﻨﻪ اﺳﺖ. از ﮐﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻣﺎري ﺣﺪود 50 درﺻﺪ ﻣﻌﺎدل 10 ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎه ﺑﻪﺻﻮرت ﺗﺼﺎدﻓﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺮاي ﺗﻌﻤﯿﻢ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻪدﺳﺖآﻣﺪه ﺑﻪﮐﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻣﺎري، از روش ﻧﻤﻮﻧﻪﮔﯿﺮي ﮐﻮﮐﺮان اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. از ﮐﻞ 1410ﺧﺎﻧﻮار، ﺣﺠﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ 174 ﺧﺎﻧﻮار ﺗﺼﺎدﻓﯽ اﺳﺖ. اﻧﺘﺨﺎب ﺧﺎﻧﻮارﻫﺎي روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﭘﺮﺳﺸﮕﺮي ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﻤﻮﻧﻪﮔﯿﺮي ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﻃﺒﻘﻪاي اﺳﺖ. ﺑﺮاي ﺳﻨﺠﺶ ﻣﺘﻐﯿﺮ واﺑﺴﺘﻪ ﯾﺎ اﺛﺮﭘﺬﯾﺮ ﺳﻄﺢ ﺗﻮﺳﻌﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ از ﺗﻌﺪاد24 ﺷﺎﺧﺺ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر از ﺿﺮﯾﺐ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﮐﻨﺪال ﺗﺎﺋﻮﺑﯽ و آزﻣﻮن رﮔﺮﺳﯿﻮن ﭼﻨﺪ ﻣﺘﻐﯿﺮه ﺑﺮاي ﺳﻨﺠﺶ راﺑﻄﻪ و اﺛﺮﮔﺬاري ﺑﯿﻦ ﻣﺘﻐﯿﺮﻫﺎي ﭘﮋوﻫﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﺘﻐﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﯾﺎ اﺛﺮﮔﺬار ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪﺳﺎزي ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎهﻫﺎ ﺗﻌﺪاد56 ﺷﺎﺧﺺ در ﭼﺎرﭼﻮب 4 ﻣﻌﯿﺎر آﻣﻮزش و اﻃﻼعرﺳﺎﻧﯽ داﻧﺶ، آﮔﺎﻫﯽ و ﻣﻬﺎرت، ﻣﺸﺎرﮐﺖ و ﻫﻤﮑﺎري اﻗﺘﺼﺎدي، اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺳﯿﺎﺳﺖﮔﺬاريﻫﺎ و ﺗﺼﻤﯿﻢﮔﯿﺮي ﺳﻨﺠﯿﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺳﻄﺢ و ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪﺳﺎزي ﻣﺮدم در ﺗﻮﺳﻌﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎهﻫﺎي روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻣﻮردﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻧﺪك ﺑﻮده اﺳﺖ. درﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ راﺑﻄﻪ ﻣﻌﻨﯽداري ﺑﯿﻦ اﺑﻌﺎد ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪﺳﺎزي روﺳﺘﺎﯾﯽ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﺎن و ﺗﻮﺳﻌﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ روﺳﺘﺎﯾﯽ وﺟﻮد دارد.